Можеби ова би звучело филозофски, но тоа е факт (користам твои фрази за најдобро да се сватиш). Можеби до сега, баш до овој момент, не можев да си го замислам животот без тебе... живеејки со фактот дека никогаш нема да бидам со тебе... тагувајќи по тоа да бидам нешто повеќе за да бидам со тебе... Но сепак имало Господ... дојде денот кога и јас ќе сватам многу работи... сватив дека не е се онака како што изгледа... сватив дека не сум јас оној очајниот... оној очајниот кој што копнее по нешто невозможно... се  гордеам со самиот себеси што само копнеев, а не успеав... се плашам од самата помисла што ако успеев? Што ако сета она моја невиност во мене ти успееше да ја одземеш? Се гордеам со себе што бев толку добар овие четири барем за мене пеколни години се трудев (иако и сигурно не доволно) за да бидам со тебе не успеав... неможам да сватам како се уште чекориш по улиците... одиш на местата каде што сите ние одиме... личностите кои што живеееа само за тебе... личностите кои што беа подготвени да го жртвуваат и животот за тебе, а ти ладнокрвно ги отфрлаше? Зарем тебе те исполнува твојата очајност... твојата желба да бидеш со некој на кој не му значиш? Само едно не ми е јасно? Каде ќе те одведе тоа? Но сепак тоа си ти... како што би рекол јас на времето... една единствена и неповторлива... како што би рекол сега јас... жал ми е за тебе... како што би рекол во иднина... се гордеам со тоа што не успеав да бидам со тебе затоа што ќе уништеше една невина личност, личност која што заслужува да биде сакана... Се гордеам што сум жив за да го напишам ова... се гордеам што гордо чекорам по улиците... се гордеам што ти не си со мене... и само едно запамти: како тебе има многу, но како мене не... те сакав - не ме сакасе... можеше да ме имаш... но сега не... збогум најмила!

Прочитајте повеќе