Распространете е заблудата дека луѓето во најголем број се сакаат себеси.

Вистината е всушност обратна...

Не е претерано да се смета дека најголемата несреќа за луѓето и оваа планета на која живеат - понекогаш потполн,а понекогаш делимична - неспособноста на голем број луѓе да сакаат.

Иако така не иизгледа нималку претерано мислата дека целото човество и земјата под нив ја одржуваат пред се благодарејќи на оние малобројни луѓе кои се во состојба да сакаат.

Една стара еврејска легенда која кажува дека светот почива на триесетишест праведници и дека губитокот на само еден од нив би било толку тешко и сурово за да бидат во сосотојба да отрујат и душа на дете.

Нели овој број на праведници во светот веќе почнал да се намалува?

Многу е веројатно дека многу би биле зачудени кога би слушнале дека само мал број на луѓе нависитна се способни да сакаат. 

Проверувајќи се сами себе. би се запрашале: зарем не се дадени толку докази на својата љубов кон родителите, за не е покажана љубов кон татковината тогаш кога ја бранеле?

Пред се треба секако да го дефинираме поимот љубов, што не е едноставно. Избегнувајќи да одиме во крајност па љубовта да ја подигнеме на недостапен престол, „чиста,идеална, платонска љуов„ или љубовта да ја сведеме да поубав израз за задоволување на основните нагонски потреби или само на „маскирана себичност“, ќе биде доволно да се послужиме со зборовите од еден врвне психоаналитичар.

Ото Фенихел рекол: За љубовта може да се зборува дури кога размислувањето за објект достигне толкав степен дека сопственото задоволство е невозможно ако и објектот не се задоволи.“ Ако овие зборови на Фенинхел не ги разбереме до збор, тогаш сме на добар пат навистина да го разбереме поимот љубов. И тогаш љубовта нема да ни изгледа ако момент на инспирација или случајна спонтаност покриена со чувства, туку и како задача и труд.

Не знаеме дали еден човек е во состојба да сака ако не бил сакан. Или, на друг начин да кажеме, колку сме и со каква сила во детството сме биле сакани, толку ќе бидеме во состојба да ги сакаме и ние другите.

Родителите, кои не сакале дете или сакале, но веднаш по раѓањето, од било која причина, ова дете не го прифатиле ниту го засакале.

На луѓето им е тешко да сакаат бидејќи љубовта од родителите ја доживеале помешана со мразење, грубост и суровност.

Љубовта и мразењето се менуваат со брзина на промена на пролетното небо. На детето не му преостанува друго токолку - преку стравот ја доживеал оваа смена - или себеси да се развива така што ќе се поистоветува со родителите, станувајќи полека како нив, или станува недоверлив кон секоја појавена љубов, ако љубовта доаѓа од околината, или како импулс, од сопствената душа.

Сакај го ближниот како сам себе. 

Зошто е тоа така?

Навистина, кога ќе погледнеме во луѓето од околунатам ќе видиме дека многу не се сакаат себеси свесно, уште помалку несвесно. Причини за тоа длабоко одбивање прифаќање на себеси се многубројни.

Да споменеме само некои: разочарувања кои еднаш го приредиле своите родители рушејќи им ја сликата која тие ја измизлиле за своите деца, делувало депресивно и на нив самите, доживеано разочарување во идеализирана слика, физички или психички, која за себе луѓето ја создале, а која никако не е во состојба да се вклопи во реалноста.

Да сакате друг човек значи и да го разбирате, а и секако да му простувате. Не е лесно да се сака човек онаков каков што е, но само ако бидеме во состојба не самода го прифатиме туку и да го засакаме онаков каков што е.

Прочитајте повеќе