Дали можете да живеете без саканата личност, и треба ли да се грижите или да се радувате ако партнерот ви каже дека ќе умре без вас?

Ако саканата личност ви каже: „Не можам да живеам без тебе“, треба ли да ви биде мило или да се загрижите? Дали зависноста од љубов е добра или лоша работа?

Кога оние што се сакаат никогаш не би се разделиле, тогаш зависноста не би била проблем. Но современиот начин на живот е таков што сè помалку луѓе даваат гаранција дека доживотно ќе се сакаат. Па, ни на оние што ја даваат не можеме целосно да им веруваме дека ќе се придржуваат до неа по неколку поминати години.

Кога велиме дека некој е зависен од нешто, тогаш тврдиме дека не може да живее без тоа. Во таа смисла, ние луѓето сме зависни од сето она без кое навистина не можеме да живееме. Зависни сме, на пример, од задоволувањето на основните потреби. Но кога некој ќе почне да си мисли дека не може да живее без оној без кој во стварноста, всушност, и може да живее, тогаш таа замислена зависност може да стане пореметување. Во хемиските зависности тоа е јасно – кога некој е зависен од опијати, мисли дека ќе умре без нив, но во ставрноста е сосем спротивно: се умира од вишок, а не од недостаток на дрога.

Зависноста од љубов настанува тогаш кога некој ќе почне погрешно да верува дека не може да живее без личноста која ја сака. Кога ќе помисли дека саканата личност ќе престане да ја сака или ќе умре, за личноста зависна од љубов претставува крај на нејзиниот живот. А кога тоа навистина ќе се случи, повеќето луѓе зависни од љубов, и покрај силните и долготрајни страдања, преживуваат. Некои извршуваат самоубиство или се доведуваат во ситуација да настрадаат, или едноставно свенуваат, чекајќи ја смртта.

Важно е да се разликува односот на возрасните кон љубовта од детскиот однос кон истата. Да се биде возрасен значи да се биде способен да се грижиш за себе си, односно, да живееш самостојно. Идеалната возрасност ја носи позицијата независност од другите луѓе, па и од нивната љубов. Кога децата се во прашање, ситуацијата е сосем поинаква, бидејќи тие се навистина зависни од своите родители и нивната љубов. Ако возрасната личност не е сакана, квалитетот на нејзиниот живот ќе биде низок, но таа нема да умре. Но ако малото дете не е сакано, занемарувањето не само што ќе го загрози развојот на неговата личност и неговото ментално здравје, туку може и да го загрози неговиот живот.

За децата, љубовта е потреба, а за возрасните е желба. Но многу возрасни не израснуваат до крај, туку во себе го носат своето „внатрешно дете“., па така, имаат детски став кон љубовта.

Да не се биде зависен од саканата личност не значи да не се биде врзан со неа. Емоционалната врска мора да постои бидејќи таа е основата на љубовта. Возрасните се врзуваат за саканата личност, знаејќи дека ако бидат оставени, тоа нема да биде крајот на нивниот живот. Знаат дека ќе ја прежалат саканата личност, и повторно ќе живеат квалитетно, стремејќи се кон наоѓање на вистинскиот партнер.