Најопеана низ вековите. Најпосакувана, а воедно и најпрезирана. Таа е она грутче земја кое едноставно не сака да излезе од нашите души. Таа е бесценето прашање кое никогаш не било одговорено. Што е љубовта?

Во секоја секунда е главна тема, а никој не ја познава. Дух кој лебди во времето. Патека безброј пати изодена, а сепак копнееме за повторно да поминеме низ неа бидејќи секој нов чекор е нов миг, ново изненадување, нова неизвесност. Колку пати сме ја убиле во себе, а таа упорно воскреснувала. Зарем е толку моќна? Толку лукава за и покрај сè што убила во нас повторно да посакаме да ја оживееме? Се плашиме од неа. Стравот постојано шепоти да не ја пуштаме повторно во срцето, да не и го подаруваме целосно бидејќи ако и се допадне може и да не ни го врати.

А што кога ќе се согласиме да ја пуштиме? Што кога ќе и дозволиме да завладее целосно со нас? Кога ќе се препуштиме целосно и ќе го заборавиме стравот, ќе ги отфрлиме сомнежите, јадовите и сите мисли кои нè предупредуваат да бидеме претпазливи. Што ќе се случи кога таа ќе биде нашата господарка, кога ќе правиме работи спротивни на разумноста, кога ќе заборавиме на се околу нас, на целиот свет. Што ќе се случи кога без да размислуваме ќе и дозволиме на љубовта да владее со нас? Дали таа ќе не однесе високо во небесата, дали ќе ни го подари возвишувањето и безгрижноста, дали таа навистина може да нè направи среќни? Или пак... само знае да ни ги замати очите само за миг, да нè прелаже да ни подари крилја и да ни дозволи доволно долго да ги чуваме па да ги украде за потоа да ни недостигаат толку силно што повеќе никогаш нема да ја посакаме.

Која е целта на љубовта? Дали навистина постојат бајките и дали ние некогаш можеме да бидеме главните ликови кои живеат со велот на среќата во песните на вечноста?

Прочитајте повеќе