Понекогаш кога сум сама во оваа моја празна соба, ми се наврака нешто, има нешто што ме копка, нешто што ме влече пред да ги склопам очите да помислам на тебе. Пред моиве очи си ти, твојот поглед, твоите очи, твојата насмевка... Зошто си толку многу совршен? Зошто твојот поглед ме прави да бидам толку многу неизмерно среќна, исполнета... Знаеш дека те сакам нели? Но сега тоа не е повеќе важно, нели? Нашето било во некое време, а сега тоа време помина. Ти и јас бевме само дел во мојот неиспишан роман наречен живот! Залудно е сега сè, залудни се сега зборовите кога нестото повеќе непости, залудна е надежта која понекогаш се врака и ми ги прави подлабоки раните во душава... но те молам понекогаш сети се на онаа девојка која даде сè за тебе, а за возврат доби само солзи, сети се дека таа те сакаше повеќе од животот нејзин, но ти беше тој кој тоа неможеше да го свати...

Прочитајте повеќе