Честопати се прашуваше на кој начин да ја дефинира љубовта? Што е всушност љубовта? Одговорот не го знаеше сè додека не се заплетка во неговиот лавиринт, а тој најде начин да го зароби нејзиното срце. Што стана со светулките? Ноќта ја обвиткаа сиви магли, таа како ѕвер душкасе низ сумата, но исчезнаа и последните искри во темнината. Беше ноќ, ѕвездите трепереа, месецината блескаше сјајно, нечујно шумолеше, ветрот како да и шепотеше тајно. Шепотот беше толку тивок, никој за да не го слушне, некој месечината ја љуби и ноќва сака да ја гусне... Го сретна и тој ја погледна. Но и таа му го возврати погледот, а сепак не беше сигурна дали ќе ја засака. А толку многу и се допаѓаа неговите сини очи и смеѓата коса. Како да беше измислен само за неа, како да дојде од некоја сказна која многу ја читала и во која верувала. Се вљуби во него, многу го засака. Но, не знаеше дека и љубовта може да боли. Знаесе дека во нејзиниот живот ќе биде многу значаен. Кога се гледаа од нивните цела пот се росеше. Ништо не зборуваа, а во нејзиното срце трепереше скриен оган. Во неговите очи се виде себеси. Беше среќна, а сега е сама... А зошто? Зошто тој замина и ја остави сама? Ја остави со солзи во очите и тага во душата. Зошто? Зошто им веруваше на оние што беа околу него...
Секогаш му веруваше во се што ќе кажеше, а тој од ден на ден ја лажеше. Љубовта е најубаво чувство кое сите ги излудува. Во розов свет се наоѓаме кога љубовта ни се понудува. Знае и топло да не помилува како нежна мајчинска рака, но и да боли ако е невозвратена и не те гледа оној што се сака. Беше скршена од болка и немаше солзи во очите... Времето си течеше. Таа знаеше дека ќе го преболи, ќе успее да го заборави засекогаш. Помина извесно време. Од љубовта немаше трага. Во нејзиниот живот се појави друг. Овојпат тоа беше вистинска љубов. Таа повеќе не плачесе за оној од кого се раздели. Дури тогаш сфати дека љубовта е чудо!

Прочитајте повеќе