Сам сум во мојата соба. Со мене се само спомените што како невидлива касета во мојата глава ме враќаат во минатото. Ме враќаат на оној ден кога за прв пат те видов, на денот кога моите очи ги здогледаа твоите и не можеа да го отргнат погледот од тебе. Во тој миг почуствував дека во нив се крие нешто волшебно, нешто што сет ме маѓепса, а моето срце не помисли само тебе ќе ти припадне. Од тој миг не престанав да мислам на тебе, и не престанав да те сонувам. Ти ме потсетуваше на една ѕвезда што секоја вечер сјаеше на мојот прозорец и влегуваше во мојата соба. Ти беше онаа која ми го освои срцето, ме натера да сонувам, да се надевам, но и да ги запознаат ударите од животот. Ти беше онаа за која мечтаеа многу дечковци. Но некаде длабоко во моето срце како да знаев дека никогаш нема да бидеш моја. Сепак, на површината од моето срце сеуште пливаше мало парче надеж, што кога последните зборови кои ми ги кажа, се удави во некои мрачни длабочини во мене. Од тој миг се урнаа сите мои сништа што секоја вечер ги градев дел по дел, за да израснат во кула, која одеднаш се разурна. Се разурнаа сите мои сништа, мојата љубов спема тебе и што е најважно се расурнаа сите надежи кон тебе но сепак никогаш не те заборавив, а спомените останаа длабоко заклучени во мене, за да ме потсетуваат на големата љубов што ја чував само за тебе...!

Прочитајте повеќе