Ги затворам очите. Повтоено целата треперам од бес зошто ти дозволив да бидеш мој, а ти ме понижи и ме повреди ко што никој друг предтоа, но и после тоа не ме повредил. Сега се надевам дека времето ќе излечи се, но длабоко во себе посакувам и ти да патиш бар за миг. Посакувам да сум солза која полека се создава во твоите предавнички и лицемерни очи се создавам и секој дел од мене како длабоко пече во твоето срце и барем малку предизвикува бол во твојата душа, бол на омраза или љубов. А потоа полека да го окупирам твоето око и да му дадам изглед ко да е полно со каење, да те разделам на парчиња и секое парче од тебе да биде награда за моето понижување. А потоа да заблескам победнички на твоето лице, да ја осетам победта на твојте усни, за да умрам  капејќи на твоето срце. А ти целиот мој пат да го чуствуваш ко вечност, ко бездна во која паѓаш, ко куршум од кој е невозможно да се спасиш. Целиот да трепериш од бес, болка, срам и да го проколнуваш денот кога ме сретна и навреди, ме понижи, уништи, ме спореди со нула за да пресудиш дека за се виновна бев јас. И тогаш да клекнеш на колена, тивко да зашепотиш, да побараш најпрвин да ти прости времето, минатото љубовта, ангелите, ветерот, спомените, заборавот и на крај моето срце. Ех, кога би била солза која ќе биде последната и единствена искрена солза излеана од твоето срце за да ми каже мене извини. Само дури тогаш би ти простила за се, бидејќи само така ќе сватиш колку ме повреди.

Прочитајте повеќе