Се спушта врнежлива темно-синкаста ноќ, ѕвездите како да потонале во синилото на маглата, во белината на првиот зимски ден, срамежливо назирнуваат, а речиси и да ги нема. Доцна е, а јас сум сеуште будна, мислам на тебе, ме обвива меланхолија, монотоно размислувам, ме мислиш ли или си играш со мене... каде си...? Ми недостигаш, те чувствувам толку блиску, а ти си предалеку од мене. Не можам да те избркам од мислите, твојот лик ми се појавува постојано... ме прогонуваш? Се обидувам да заспијам, да почнам да сонувам, но никако да ми успее, а толку сум уморна од денешниот ден. Се обидувам и обидувам, но ми се чини дека се е залудно. Посакувам да си тука, да те гушнам, но не си. И конечно тивко и незабележливо, продлабочена во мислите нурнувам во сон, но не за долго... се будам... а тебе те нема. Ми недостигаш... те сакам... нема на кого да кажам, ме слуша само темнината, ти си насекаде и повторно да заспијам знам дека ќе те сретнам и таму. Ме прогонуваш со своето ангелско лице и детска насмевка, толку чиста и искрена, со твоите сини очи кои како сафири блескаат и во најтемната тишина на ноќта, длабоки и разбранувани како најбурните океани... Те замислувам пред мене, твоите очи наспроти моите, твоите врели усни како зрели јаготки по кои копнеам да ги вкусам... Чувствувам дека се вљубувам, дека тоа е онаа вистинската, искрена, чиста љубов како утринска роса, како солза. Во мојата излузија постојано те банувам и бакнувам и бакнувам... Те сакам и посакувам да те имам покрај мене, а сепак те немам. Егоистично ја посакувам твојата љубов и ти ја подарувам мојата, се вљубувам без да се плашам дека можам многу лесно да изгубам... Андреј не сакам да те изгубам, извини за сè што погрешив и не заборавај: те сакам... навистина те сакам...

Прочитајте повеќе