Навистина не можам да се помирам... Животот мој станува безвреден. Буден сонувам за горката реалност. Како минатото тече низ моите мисли, гледам каков бев, а каков сум денес. Премногу безгрижен, без посебни приоритети. Таква беше сликата на мојот живот пред да запознаам една личност за која овде не би сакал да зборувам, бидејќи слеп бев за да увидам на кое ниско ниво сум се спуштил за некој што е толку ладен. И ете ти причина плус да се чувствувам како да сум безвредна хартија која ветерот ја носи и секој кине мал дел од мене. И сите велат дека овие години мои се оние најубавите... чудно... не би рекол дека во моментов сум дел од убавото. Постојано опкружен од оние што ги сакам, а никогаш доволно задоволен. Секогас постои едно „но“ кое го дели мојот свет на розов и сив, а јас сум некаде во позадина, како небитна фигура која бледнее во очите на другите... заборавена од времето. Недоволно храбар да се соочам, барам секаква прилика да избегам од суштината која ја делиме многу, а ја сфакаме премалку. Дали е доволно ова ќе одговорам не, но можеби чудно ама вистинито... она што постојано ме мачи и ми се врти низ глава не ми дава да се одолжам на моето его. Сè што е мрачно останува внатре, можеби е премногу за да излезе на повржина, па останувам затворен за сите останати. Една личност која многумина веќе и не можат да ја препознаат, чувствувам како тонам... рака не подава никој, тоа и го заслужувам. После се... животот ти суди на грешките, те казнува, удира таму каде што најмногу боли... заминувам.

Прочитајте повеќе