Еј мангупе! Се сеќаваш ли на нашето прво танго, се сеќаваш ли на шамарот што ти го удрив кога сакаше да ме бакнеш? Се сеќаваш ли на држењето за рака и трчањето по автобусот? Се сеќаваш ли на оној цвет што ми го даде? Не знам дали беше син ко твоите очи, или црвен како моето заљубено срце. Утредента ми донесе цел букет со такви цвеќиња, но ни еден не беше син ко твоите очи. Се сеќаваш ли на оној ден кога сакав да те бакнам, а ти тивко ми рече: Малечка не те сакам тебе, сакам друга. Мислам дека нема смисла да бидеме заедно. Почувствував како морници ме лазат низ целото тело и тивко ти реков: Чао! Полека ти го свртев грбот и почнав да чекорам , не знаев што да правам, каде да одам, не чувствував ништо. Забележав дека плачам и го осетив солениот вкус на солзите. Подоцна ја почувствував твојата рака на моето рамо и го слушнав твојот глас: Малечка зар си помисли дека можам да сакам друга покрај тебе! Тогаш почнав да те бакнувам и целиот свет ми беше мил.
    Еден ден дојдов пред ,,Ванила” , а ти беше необочно чуден и нерасположен. Те прашав што ти е, а ти упорно молчеше. Тогаш ме тргна на страна и ме натера да погледнам во твоите црваени очи од плачење и тивко ми рече: Малечка, деновиве одам со родителите во Шведска. Може повеќе нема да се вратам, па ќе мора да ме заборавиш. Јас ја извлеков мојата рака од твојата и почнав да трчам. Последното нешто што го чув беше: ќе мора да се заборавиме.
    Во почетокот се допишувавме, но сфатив што зборат старите дека љубов перку писма е љубов без преспективи. Твоите писма и понатму пристигнуваа, но ги оставав неотворени во фиоката.
    Еден ден се вратив од школо, а на масата имаше твое писмо. Помислив да го отворам, со треперливи раце го отворив и прочитав: Малечка на 12ти пристигнувам во Скопје, а на 13ти ќе ти се јавам. Кога ќе заѕвони телефонот крени ја слушалката, па ќе разговараме и се ќе биде по старо. Кој вели дека постои песна без крај? Се сеќаваш ли на онаа песна од Сава до Дунав која ја пеевме до изнемоштеност се додека не ни се сврте во главата. Се смеевме онака лудачки како на 15 години. Ќе го завршам писмово и очекувај го моето јавување.
Ова писмо е најдено крај една девојка со пресечени вени, а до неа е отворен весник на втората страна каде пишува: Авионот кој вчера требаше да пристигне во Македонија од Стокхлом, Шведска се сруши во близина на Југословенската граница. Преживеани нема. Истрагата е во тек. Во продолжение со крвави букви е напишано: Да љубиш е исто како да пееш песна, а не постои песна без крај!

Прочитајте повеќе