Еј, зар има нешто поубаво од љубов? Не, нели? Имам само проблем во мојот живот. Зашто секогаш мора да има некој што кога конечно се чуствуваш среќно, тој како за инат ти расипува се? Неможам повеќе, немам сила за ништо. Тука е само дечко ми, кој што само тој се грижи за мене. Мојата најдобра другарка ја изгубив (во некој случај) затоа што сега ретко ќе се гледаме, таа се запиша во друго средно. Не одиме во исто училиште. Се е сменето, ретко се гледаме. Понекогаш, односно секојдневно се чуствувам слабо, мислам дека немам никого. Најискрено досега имам повеќе пати пробано да го одземам мојов живот, затоа што така ќе им биде подобро на сите, но во тој момент се појавува сликата на мојата љубов. Неможам тоа да му го направам... Секогаш се сеќавам на неговите зборови кои што беа кажани на шала: ”Еј, па што ќе правам јас без тебе? Ќе дозволиш „циганката“ да ме стави во вреќа и да ме однесе?” хехе... Здравјето и онака не ми е во ред... Брат ми се отсели од земјава уште пред 4 години. Мајка ми и татко ми работат по 12 саати, не ги ни гледам. Моето школо е најтешко го учам, учам јазици, немам време за да поминам со моите. Брат ми го гледам на 4 месеци... нема кој да ми дава совети, да ме теши... да ми кажува што е најдобро... Сакам на моменти да исчезнам од светов. Мислам дека така ќе биде најдобро за сите. Освен тоа, сите знаат дека имам долга врска, веќе 2 години и знаат дека сум најсреќна со него. Тие како за инат да ми ги рушат сништата и среќата. Само во неговите очи ја гледам среќата затоа што знам дека можеби само тој ме сака искрено, со целото срце. Кога можам работам со моите, им помагам... дарувам облека во СОС детското село... Не сум некоја лоша личност за вака да ми се враќа. Не сум направила лошо на никому, никогаш не сум се радувала додека некој плаче и кога мојот најголем непријател плачел јас сум му помагала доколку можам. Верувајте, повеќе немам сила за живот. Сакам некаде да отидам да исчезнам, макар неколку дена за да наполнам батерии за живот, за нов почеток. Имам само 15 години, а во животов мој сум претрпела секакви болови кои што најискрено, тешко ми е да зборувам за нив. Дечкото ми е единствената утеха, зашто го сакам премногу! Но, имам една желба... Сакам бар еден ден да бидам среќна... цел ден. Да имам огромна насмевка и сè. Тоа можеби ќе биде само денот кога јас ќе се мажам (ако издржам со животот до тогаш), нели така викаат? Дека тогаш е најсреќниот ден за секој човек. Не знам што да правам... не знам! Ако барам совет... од вас знам дека ќе ми го дадете, но џабе јас пак ќе се нервирам за сè и сешто, ќе плачам деноноќно и сè...

Прочитајте повеќе