И оваа ноќ нечујно изминува и станува дел од минатото... И оваа ноќ стојам со тастатурата пред мене, размислувајќи што да ти напишам во ова писмо - едно од многуте напишани но никогаш не испратени. Како и секогаш ти си во мрежата на моите мисли и не можеш да се оттргнеш, како отсекогаш да си била дел од мене. Те навезоа моиве очи за да те гледам и најаве и насон... Во мене владее бура од надеж дека некогаш ќе се вкрстат патиштата на нашите животи. Гледам немир во твоите очи кои ме гледаат на некој чуден, збунувачки начин - кој ги тера зборовите сами да се испишуваат на компјутеров. Тој поглед ме распламтува, но истовремено и ме збунува. Кажи ми како да останам рамнодушен кога нé врзуваат толку многу нешта, а сепак не делат само неколку чекори... А само кога ќе помислам кои се оние што се испречија меЃу нас! Не вредат ни да се споменуваат во ова писмо! Оние кои се радуваат на туѓата несреќа, кои мислат дека се високо искачени во животот, а при мала грешка сами ќе паднат во бездната на болката. А оттаму излез има само ако вистински се покајат, но нивната "гордост" тоа не им го дозволува. Но зар и ти не мислиш дека премногу им дозволивме да се мешаат во нашито живот?
Постојано мислам на тебе. Како последен одглас ми одѕвонуваш во главата и не мислиш да излезеш од срцево, зар не? Верувај ми, ова писмо не го пишувам јас, туку срцево пишува. Но ако не запрам сега, помислувам дека никогаш не ќе можам да сопрам веќе. А ќе завршам со она што како порака провејува низ сето мое писмо и кое сакам да допре до тебе. Треба да знаеш дека и да те скријат од мене меѓу ѕвездите, нема да успеат да те оттргнат од срцево. Дури и да те претворат во зрно песок во најголемата пустина за да не можам да те пронајдам, пак нема да успеат. Секаде и секогаш ќе те барам сé додека не те пронајдам, зошто единствено само јас вистински, најискрено и најмногу те сакам!

Прочитајте повеќе