Тринаесет години, а ние во седмо, пубертетот. Тоа е возраст во која се наоѓам јас и моите соученици од одделението. Најубавите, најлудите и најнезаборавните години во животот. Години во кој сме „најголеми, најсилни и можеме сè“. Незапирливи сме во она што сме го наумиле и покрај разубедувањата на нашите родители и наставници дека тоа не е во ред. Тоа се години во кои правиме многу грешки, а можеби и учиме од нив. Време во кое од нас зависи каква ќе ни биде иднината, по кој пат ќе зачекориме. Време од животот кога сакаме сè, освен… учењето! Ги сакаме они возбудливи вечерни прошетки низ населбата или градот. Кога сме заедно ги исполнуваме улиците и парковите со врева и смеа. Звонлива смеа која се излева само кога се има тринаесет… Се случуваат многу пријатни, но и непријатни случки и настани. Низ нив се радуваме, но често и тагуваме, барајќи си го сами излезот од лавиринтот во кој сме се изгубиле. Покрај сите овие пресврти што настануваат во овој период на животот, има еден кој е поинаков, кој е толку сладок, но може да нанесе и болка - првата симпатија, првата љубов. За првпат чуствуваме како е да си заљубен, какво е чуството да си на „седмо небо“, да леташ во облаци. Само физички да си присутен на часот, а со мислите да лебдиш некаде низ просторот, заедно со својата симпатија. Овие чуства и настани мора некаде да се забележат зашто, кога малку ќе избледнат ќе можеш да се потсетиш на оној кој ти ги крадел првите погледи, на првата лудост направена во училиште, првата слаба оцена... Но, сепак, сè е ново и за првпат се случува, па мора да се запише. Ќе го скриеме во својот дневник што толку грижливо го чуваме за да не дојде до рацете на некого. А најмалку до нашите родители. Се прашувам зошто толку недоверба? И зошто не можам да си одговорам на прашањето!? Тринаесет години, седмо одделение, пубертет, прва љубов, првиот дневник. Тоа е мојата генерација, можеби поинаква од минатите, со поживи, понемирни деца… или...? Но јас ја сакам таква каква што е, зошто и самата сум дел од неа.

Прочитајте повеќе