Беше есен, бев малечка, ја имав надежта во себе дека ќе има некој што ќе се појави и дека ќе ме сака како никој до сега. Сè ми се чини беше 25 јули, седевме покрај таа црква, на таа клупа, каде што ги запознавме нашите срца. Ветерот си играше со мојата коса ги скокоткасе моите усни, а тебе те бараше да се приближиш до мене. Никогаш нема да ја заборавам таа вечер, таа сјајна вечер. Викав пред целиот свет дека те сакам, сепак пак со надеж дека тоа ќе не направи да бидеме за секогаш заедно. Не очекував никогаш дека ќе имам долга врска, но да тоа се случи со нас двајца. Сè ни беше супер се додека не се појавија неколку личност да ја скратат таа среќа која ја имавме. Крена на мене рака и пак ти простив, ти ме вреѓаше, јас ти простив, ти правеше будала од мене, јас ти простив... зошто?? Бидејки те сакав! Кога дојде времето да направиме веќе 1 година ти на истата клупа седеше, но не до мене, не го делевме тоа нашето. Пак ти простив, по се што ми направи и пак продолжив со тебе, но не мислев дека ти ќе се смениш затоа така постапив иако сега се каам. Беше со друга, се борев за тебе, те вратив пак, но не требаше! Сега на овај ден го проколнувам времето кое бев со тебе. Ти ме направи да патам. Секогаш јас бев крива за сè, секогаш јас бев грешка, а ти не! Можеби е грешка ова што го кажувам, но сакам секој да не ја прави грешката како јас, да верува на машки солзи кој сега ти ги лееш по мене. Знај и мене ме боли што не сме заедно ама и ме боли тоа што ме гледаше како патам, плацам по тебе и ми се исмејуваше! Сепак тука е нашиот крај!

Прочитајте повеќе