Околу нас галама, еуфорично расположение, задимени светла... сè околу нас толку романтично, само ние двајца како да се наоѓаме во тој рај.
Отчукува 00:00... бакнеж кој ги отвори портите на љубовта, порти на лажна љубов.
Одам, талкам по некоја непозната дестинација, околу мене се пусто, срушено, овенато... Направи околу мене да е сè немо, глуво, сиво...
Немам чувство за ништо, толку ме заслепе, толку се заљубив, толку проклето што од таа љубов било само лага!
Ох, само колку се „сакавме“. Се беше лага, лага за да се заљубам во тебе и после да патам, да ме уништиш.
Прв пат чувствувам мирис на загубени сни и надеж мртва, изгорена под стреите на моево папсано срце!
Чекорите ме болат и се кочат одејќи кон новиот живот, кон слободата на моето оптоварено срце.
Сè се менува! Од корен се менуваат нештата. Сè станува круто и непријатно, па преминува во осаменост и тивка болка, а на крајот се појавува ко очај в гради... Колку свесно умирам... Реалноста ми даде очи, ме убива пред почетокот на моето раѓање и продолжува низ животот, а запира кога духот престанува да дише. Неподнослива е оваа мака, неподносливо е ова чувство кое ме тера да се чувствувам виновна што им дозволив на градиве да се одморат од дишење, што ги пуштив солзите да потечат заради тебе! Што дозволив да паднам поразена пред моите надежи...
И целава оваа битка ќе заврши, но со неа и јас со мене и ти, а по тебе за мене ништо!
Јас сум проклета... Сè што ќе допрам уништувам, сè што ќе посакам е недостижно, а недостижното си ти! Само едно знам... никогаш нема да те заборавам!

Прочитајте повеќе