„Nothing to be done“. Кога сè околу мене почна да пропаѓа, кога мојот животен пат тргна во непосакуваниот правец, кога се што величев наеднаш стана ниско и мизерно, ми беше потребен нов почеток. Или сепак „нема што да направам“?
 
Денес, утре и вчера. Времето го направив од исечоци, но дали тоа навистина може да се подели или сè е релативно? Љубовта всушност, не е ништо друго, туку едно чекање. Те чекав да „пораснеш“, те чекав да дојдеш, те чекав за да те видам, чекав да дојде подоброто утре заедно со тебе! Чекав, чекав, чекав... А времето истекуваше. Зарем не е апсурдно?
Од друга страна чекањето ми даваше надеж. Надеж дека ќе го дочекам она што го чекам. Да дојдеш, да те видам, да сум со тебе. Сепак тоа му даваше смисла на мојот живот. Надежта ме одржуваше на нозе. Ако не е таа би имало ли смисла моето чекање? Мојот живот?
 
Тогаш кога мислев дека сум изгубена и не можам ништо да сторам освен да те чекам да ми го покажеш вистинскиот пат, сфатив дека јас сум таа, која треба самата да се спаси од апсурдното чекање. Сфатив дека, местото кое мислев дека е вистинското за да те чекам тебе е местото од кое треба да почнам од почеток.

Прочитајте повеќе