Сè беше добро... сè беше супер... и во еден миг како врз мене да падна тешка карпа која не ме уништи мене туку го уништи мојот живот, а јас... јас не сум човек затоа што и понатаму сеуште те имам во мислите, а излегувам, пеам, се смеам и како некој ангел, а можеби и не ми жепоти на увото: „како можеш да се радуваш, а него веќе го нема, тој е на небото“. Во тој момент животот ми станува пекол, се сеќавам на сè што ти викав и на се што се противев на твоите постпки кои ги правеше за мое добро... но сега е доцна, веќе си на небото и бескрајно ми недостасуваш, само сакам да знаеш дека те сакам и секогаш сум Те сакала и ќе те сакам затоа што ти беше и си единствениот и најдобриот татко на светот! Те сакам Татчко!

Прочитајте повеќе