Вистина е тоа што некои го велат: ”Првата љубов никогаш не се заборава”. Се согласувам со тоа, затоа што знам дека додека сум жива нема да те заборавам, ќе го паметам секој твој потег, секој твој поглед, секоја твоја прегратка, насмевка... и сите оние прекрасни моменти кои ги поминавме иако сето тоа кратко траеше. Но, сè што е убаво, кратко трае. Сè беше совршено, како никогаш претходно. Тоа го сватив откако ме изгуби. Да, да, јас не те изгубив, ти мене ме изгуби! И знаеш што?! Те сакав, те сакав од дното на моето срце, секоја секунда мислев на тебе и кога бев со тебе... и кога не бев. Често се сеќавам на тебе, но сега не ми е тешко. Од тебе многу нешта научив, а една од нив е тоа да не бидам наивна и да не верувам на секој како што тебе ти верував, благодарам. Сега си само еден убав спомен на кој што ќе се сеќавам дури сум жива. Поимот спомен ме асоцира на минато, завршено време. Да, сите биле по еднаш вљубени и разочарани. Но, времето лечи сè, а и да знаеш кај мене и болката ја излечи. Барем сега имам покрај себе некој кој што ме заслужува, некој што ме сака и некој што сè би направил за мене, што е најважно некој што знае да ме разбере, некој што ми верува многу повеќе отколку што си верува на самиот себе... да тоа е љубов. Го има сето ова, за разлика од тебе кој ништо од тоа немаше. Да, повтортно сум среќна, но овој пат...вистинска среќа... за разлика од минатиот која беше лажна. Среќна сум, не поради тоа што е тој, туку поради тоа што сум јас кога сум покрај него. Сè поминува за на крај да замине...

Прочитајте повеќе