Повторно пишувам за тебе, иако знам дека не вреди. Не вреди ни името да ти го споменам, но сепак пак мислам на тебе, те опишувам со зборови, пишувам за она што ми го направи. Оваа болка што ја чувствувам не може да се опише, може да се почувствува. Ти крадецу на моето срце, заробувач на моите мисли, помисли ли барем еднаш како ми е мене. Ме лажеше, си играше со мене, а јас како наивна будала те следев. Се' ти дозволував, се трудев да те оправдам, да те разберам. Но ти не знаеше за граници.
Еве ова е едно од многуте писма напишани, а неиспратени. И сепак те прашувам среќен ли си? Многупати ти ѕвонев само за да видам како си, добро ли си, само за момент да ти го слушнам гласот. Ти беше се' мое. Беше причина за моето постоење. Но, се' е сега готово, дозволи туѓите лаги да разурнат се'. Сега како скитник трагам по тебе. Како да барам милостина, која се состои од еден твој поглед. Но, веќе ти припаѓаш на друга. Зошто? Зошто се така мораше да се случи? Неколку вечери поминати заедно беа доволни да се будам секое утро и нечујно да се запрашам каде си злато мое? Ти ми беше најслаткиот сон, те чував само за мене. Сега се' е готово. Ти веќе одамна ме имаш заборавено. Но јас не. Секоја вечер во кое било кафуле и да свириш јас поминувам покрај тебе ги слушам оние љубовни песни кои се упатени на друго девојче. Солзите и тагата ми се единствени пријатели во овој момент. Бараше да не се замарам со тебе..... еве се тргнав од тебе за да бидеш среќен. Кажи ми "среќен ли си"?

Прочитајте повеќе