Секое раскинување боли, а особено е тешко кога парот раскинува долга, навидум хармонична врска.Многу споделени моменти, емоции и сеќавања, сето тоа ги прогонува и жената и мажот, особено ако љубовта била голема.

Една девојка, Ана Т., го сподели своето искуство откако раскина цели 12 години врска. Таа го запознала своето момче кога имала 18 години, а тие заедно минувале низ еден период на студирање, заедно студирале, излегувале, создавале нови пријателства, започнале заеднички живот, барале работа. И тогаш, се случи неочекуваниот крај!

Сè беше хармонично, компатибилно, толку еднакво во сличностите и толерантно за разликите, што на сите им беше јасно дека тоа е голема љубов.
„Сепак, кога дипломиравме, добивме работа, започнавме живот заедно, секако како станари (но кој не започнува?) Нашите пријатели и семејство се најавуваа и чекаа за свадбените sвона што требаше да се случат, но ние веќе не бевме сигурни во тоа. Јас и Дарко полека почнавме да се оддалечуваме еден од друг. Се појавија други приоритети. Се разви различно разбирање на работите што ни се важни, односно како ги претставувавме нашите животи. Не ни беше лесно. Навистина не е лесно да се стави крај на 12-годишна врска, но ќе стигнете до тој степен што мора да се стави крај, дури и ако сè уште се сакате, барем на некој начин. Разговаравме, слушавме и баравме компромиси. На крајот сфативме дека треба да се откажеме. И одеднаш, за прв пат во мојот живот - веќе не беше „ние“. Бев само јас. Јас што треба да им објаснам на сите мои роднини и пријатели што се случи (и нема што да објаснам) и јас што треба да размислувам што да правам понатаму“.

Пат од „ние“ до „мене“
„На мене остана заедничкиот стан и поголемиот дел од мебелот. На прв поглед ова е секако најпрактичното и најевтиното решение, но не и најпаметното. Околу нас сè уште имаше многу „нас“, наши вообичаени работи, во кои беа вклучени многу споделени моменти“. Додека во исто време се прашував што навистина сакав, сега кога веќе не требаше да правам компромиси. Сè уште беше „нашата“ маса што јадевме и „нашиот“ син тросед што лежевме за да гледаме телевизија. Меѓутоа не ми требаше многу време да сфатам дека синиот тросед всушност не го сакав (тоа беше компромис – јас сакав црвен, тој сакаше сив и се сложивме за син). Но, сепак ми требаше долго време да одлучам да купам бел тросед - што ми беше убаво, но во тоа време изгледаше непрактично. Направив „книга со стилови“ во која залепив исечоци од разни списанија за да добијам чувство каква облека сакам да носам и каква боја на ѕидот ми се допаѓа - сега кога нема друга личност што треба да реши со мене“.

Почнав да живеам наназад
„Јас не бев жена со скршено срце, но се појави неверојатна празнина во мојот живот. Додека се обидував да направам целина во мојот круг на пријатели започна фазата на сериозна љубов, брак/соживот - раѓање на деца. Додека моите пријатели разговараа за конечно да го најдат човекот во нивните животи, јас се чувствував како да живеам наназад. Сите искуства што обично се среќаваат во дваесеттите години - див студентски живот, љубовни проблеми, да си сам, авантури - сето тоа ми недостасуваше. Сите околу мене беа подготвени да се засолнат и да се смират. И тоа беше првиот пат кога размислував како е да спијам со друг маж. Се разбира, во триесеттите години мојот биолошки часовник отчукува. Само-запознавањето е добро и убаво, но подобро би било да не чекав толку долго. Ми требаше извесно време да сфатам дека не е баш мојот биолошки часовник, туку часовникот на мажите што ги познавав. И моите пријатели. И моите родители - кои сакаа толку многу да бидат баба и дедо“.

Можеби не било секогаш паметно, но било потребно
„Имаше голем отпор во фазата што следува. Како да не беше доволно што излегов од навидум совршена врска. Ја напуштив и мојата работа. Се случи и One Night Stand. Почнав да патувам сама. Од скромна и доверлива девојка, станав жена преку ноќ. Ми требаше многу сила да го најдам патот. Не знаев што сакав. Едноставно имаше силна желба за слобода и самоопределување. Се занесев во тоа. Донесов решенија што ме одвратија. Бев неразумна. Јас си дадов право да правам грешки. Дури и кога станува збор за мажите.

Јас сум сама, но не сум осамена
„Јас денес имам 37 години и - по две кратки врски - сè уште сум сингл. Сега знам кого ќе барам да ми донесе супа во кревет кога сум болна. Каква долна облека ќе носам кога никој не гледа. Дали повторно сакам маж со мене? Да. Многу силна. Но, не по секоја цена. Бидејќи знам која сум, што е важно за мене и како сакам да живеам. Затоа што знам какви компромиси сакам да направам и што не сум направила. И затоа што сè уште не сум сретналa човек за кого повторно би била подготвена да се согласам за син тросед, додека мене ми се допаѓа црвениот.

Прочитајте повеќе