Помина во цвеќарата и купи букет црвени каранфили, а потоа се упати кон газдарицата.
„Повторно вие госпоѓо, па вчера бевте“ - го слушна добро познатиот глас на газдарицата.
„Да, повторно дојдов“ - гласно и одговори. „Знаеш дете мое, зарем не гледаш дека дојдоа ладни денови, а ти сеуште шеташ по гробот на овој ветер. Чувај си го здравјето, мртвите не можеме да ги вратиме, иако ги посетуваме секојдневно“.
Сепак Бранка продолжи напред. И годеше мирот и тишината покрај гробот. Под нозете и шушкаа листовите. Застана пред белата мермерна плоча на која пишуваше:
  ЗОРАН  ИВКОВИЌ
    (1956 – 1975)
Го спушти букетот на полчата и се потсети на него. Го подигна погледот и ги погледна очите на Зоран. И се причини дека неговиот поглед се разведрил, како да се радува што ја гледа. Па Зоран е мртов, таа ја гледа само неговата слика. Таа негова слика добро ја знаеше. Истоиот ден се сликаа за табло. Беа радосни што станаа студенти. Солзите и го навлажнија лицето, а она ги остави да течат. Повторно ја почувствува грижата на совест, па и таа беше крива за неговата смрт. Но, сега е веќе касно да ја исправи грешката.
Зоран го познаваше уште од детството. Живееа во иста зграда. Заедно пораснаа. Тој живееше со мајка му, а родителите на Бранка немаа ништо против тоа што таа се дружи со Зоран. Појдоа во гимназија и се случи да бидат во исти клас. Во брзо време целото училиште знаеше за нивната љубов. Беа многу добри деца и никој не им замераваше што, на одморите постојано се двоеа од друштвото и си шепкаа некои тајни, своите мали тајни. По матурата, Бранка се запиша на правен факултет, а Зоран на машински. Пријателите ги знаеа како сијамски близнаци, каде е Бранка, таму е и Зоран, и обратно.
„Бранка, ти и јас сме створени еден за друг. Не смееш никогаш да ме оставиш, зошто без тебе би бил изгубен. Ти си ми се што имам“ - така Зоран и говореше.
„Знаеш дека само тебе те сакам Зоране. Ти си мојата прва љубов која никогаш не се заборава.“
Еден ден до Бранка седна нов студент, Ненад. Сите девојки лудуваа по него, но тој ја сакаше Бранка. Имаше нова и убава кола и беше многу згоден. Бранка му велеше дека го сака само Зоран и дека се во врска со Ненад било шала. Секогаш знаеше дека Зоран ја чека пред факултетот, но сепак отиде со Ненад на кафе. Пред Зоран се правдаше дека порано излегла од факултетот. Знаеше дека се заљубила во Ненад и тоа мораше некому да го каже, па и се исповеда на мајка си.
„Ми се чини ќерко, дека Ненад е добра прилика за тебе, богат е, и син единец е. Со Зоран не би можела да имаш ништо, што може Ненад да ти пружи. Љубовта спрема Зоран била детска љубов, била и поминала“- тоа беше совет од мајка и.
Бранка престана да оди кај Зоран, избегнуваше средби со него. Не знаеше како да му каже дека нејзините чувства спрема него се оладени. Со Ненад, таа откри еден нов свет. И се допаѓаше вечера во скапи ресторани, да посетува скапи локали и да се забавува до утро. Во една прилика Ненад ја однесе на забава, каде пиеше скапи пијалоци, пушеше странски цигари, и и беше многу забавно. По неколку минути Ненад ја одведе Бранка во една соба и почна да ја љуби. Но, наеднаш некој ја отвори вратата и запали светло. На вратата стоеше Зоран како скаменет:
„Бранка , ти.... Значи, вистина е....ти со него....?!“
„Излези одовде и остави ме на мира. Те мразам и престани да ме следиш. Помеѓу нас се е готово.“
Од таа вечер Зоран повеќе не го виде, а тоа и одговараше. Се сети на неговите зборови: „Јас за тебе сум ти како брат“.
Еден ден за време на ручекот мајка и и рече:
„Мајка му на Зоран ми рече дека си го упропастила и дека заради тебе го напуштил училиштето.“
„Жал ми е за Зоран, но што можам јас тука. Преосетлив е, но и тој ќе најде некоја девојка. А што збори сосетката, воопшто не ме интересира. Можам да бирам, кого сакам.“ - и одговори на мајка си.
Поминаа веќе неколку месеци, а за Зоран ништо не слушна. Слушна дека бил во болница ама тоа не и беше важно. Еден ден кога требаше да се најде со Ненад, каде требаше да и најави за неговиот роденден и каде требаше да се свршат, Бранка сакаше да изгледа прекрасно.
„Ќе одам долу да го почекам Ненад.“ - и рече на мајка си.
На скалите ја сретна мајката на Зоран:
„Тебе те барам Бранка! Никогаш не би дошла да те молам, но тој умира. Секогаш те бара, те повикува. Оди да те види. Нема да може да умре.“
Бранка попушти и оттрча во болница како луда. Тек сега сфати дека Зоран е единствениот кој го сакала, и кого сеуште сака. Кога влезе во неговата соба не можеше да го препознае. Лежеше и воопшто не личеше на себе. За година дена, толку многу пропаднал. Кога се приближи до креветот тој и се насмевна:
„Бранка, дојде...фала...многу ти фала.“
Да Зоране, дојдов.
Дај ми ја твојате рака...така...сега ми е подобро...Никогаш нема да оздравам, никогаш. Се сеќаваш ли што ми рече?
Се сеќавам, но не збори, сакам да те гледам.
Да ти кажам нешто. Боледувам од леукемија. Докторите ми велат дека уште малку ќе живеам. Не се плашам од смртта, напротив ќе ми олесни.
Зоране, ќе оздравиш.
Сакав нешто друго да ти кажам. Отвори ја фиоката и земи го мојот дневник. Немој да се лутиш ако некогаш сум те навредил. Тоа било затоа што те сакам. Дојди некогаш на мојот гроб, но се додека не се омажиш.
Зоране, прости ми, бев неправедна спрема тебе, но те сакав. Ти ќе оздравиш, а јас ќе ти помогнам. Никогаш повеќе нема да те оставам. - солзите и се пролеаа низ лицето.
Бранка, помисли некогаш на мене, сети се како некогаш ни беше убаво и помисли колку би можело убаво да ни биде. Помисли Бранка... Сети се Бранка...сети се на се.
Плачеше, и плачеше, и цврсто му ја стегна раката. И умре на рацете. И тогаш, на неговиот кревет се заколна дека никогаш нема да се омажи. Ќе оди на неговиот гроб, се додека може да оди, и ќе му носи букет црвени каранфили. Цвеќе кое тој прв пат и го поклони, и кој сакаше да го носи на нивната венчавка.

Прочитајте повеќе