Станав и застанав на прозорецот. Ја видов месечината. И таа ме освои на прв поглед како ти! Ведра и насмеана, далечна и недофатна. Ја подадов раката, но го допрев студенилото на прозорецот. Во неа како да го видов ликот на таа што ја сакам. -Те сакам - ми рече. Но нашата љубов е невозможна. Месечината тажно ми се насмевна и како да ми рече: -Не грижи се... Ти и таа ќе бидете заедно... Посакав да се насмеам, но не можев. И останав да живеам со мислата само за неа, надевајќи се дека еден ден ќе бидеме заедно... Знаев дека во мојот живот ќе биде многу значајна. Кога прв пат ја видов знаев дека никогаш не ќе можам да ја заборавам. Во мене владееше бура од надеж дека некогаш ќе се вкрстат патиштата на нашите животи. Колку и да си помислував дека ќе бидеме само другари, не бев сигурен во такво “другарство”. Верував дека ќе ми биде повеќе од другарка. И во право бев, зар не?
А љубовта во моето срце стануваше сé поголема. Во еден миг сфатив дека мојата љубов е невозвратена. Кажи ми како да останам рамнодушен кога нé врзуваа толку многу нешта, а сепак не делеа само неколку чекори... Таа направи толку силно да сакам, да живеам за љубовта. Не кријам, вљубен бев во неа, а можеби и уште сум. Во ниеден миг не заминува далеку од моите мисли, а кога ќе ја видам пламнувам во оган, знаејќи дека никогаш нема да засакам ниедна друга освен неа. Никогаш не помислував дека можам толку многу да се заљубам во неа. Ниту времето ниту далечината не можат да ја избришат. Знам дека никогаш не ќе можам да ја заборавам. Долго ги следам нејзините погледи и очекувам да забележи дека во мене се крие нешто што сака да ја привлече. Но, сето тоа е залудно. Таа е длабоко навлезена во моето срце и никогаш нема да си замине од него. Треба да знае дека и да ја скријат од мене меѓу ѕвездите, нема да успеат да ја оттргнат од срцево. Дури и да ја претворат во зрно песок во најголемата пустина за да не можам да ја пронајдам, пак нема да успеат. Секаде и секогаш ќе ја барам сé додека не ја пронајдам, зошто единствено само јас вистински, најискрено и најмногу ја сакам! Но... Дали барем за миг помислува на мене? Дали можеби и се допаѓам? Се прашувам дали воопшто некогаш и сум и се допаѓал? Знам дека можевме да бидеме заедно. Знам дека и таа не беше рамнодушна спрема мене. Дали сеуште го има тоа чувство?! Немам веќе сили да се борам за неа. И надежта во мене полека згаснува. Дали помислува како се чувствувам кога ќе ја видам со него?! И дали неговите очи ја гледаат со таков сјај како моиве?! Дали неговите усни понежно ја бакнуваат отколку моите?! И дали тој затреперува како мене кога случајно ќе ја види?! Дали... дали ја сака како што јас ја сакам? Бескрајно и силно, онака како што може да ја сака само моево срце и ниедно друго. Не сакав да тагувам за неа затоа што знаев дека нема да се врати. И, не знам зошто си замислувам дека пак ќе се врати и сé ќе почне - од почеток! Сакам вечно да сум со неа... зашто ја сакам повеќе од себе! Ќе остане тука, само во него, во моето срце, само за мене. 

Прочитајте повеќе