Умира денот полека. Умира душата во мене, умира последната надеж дека ме сакаш. Дождот полека паѓаше, тој ден бевме заедно стоевме на мостот со поглед во реката. Како што таа течеше така во твоите очи беше моето име, го испраќаше напишано како на реката. Тоа беше доказ дека умре сè! За мене умре денот, умре светлината, умре птицата со нежен глас, остана само река од солзи и недовршени мисли. Додека облеката ја прокиснуваше дождот стоев до тебе, те гледав в очи, а ти едноставно ме бакна за крај, се расплака и замина. Дождот како да сакаше да ми помогне. Ти замина, а јас останав на истото место и не го мрднав погледот од него. Дождот истураше. Пред да сврти во неговата улица ме погледна, а потоа го погледна и небото. Во тој момент небото се расцвета и се слушна силна грмотевица и едноставно на небото пишуваше крај! Крај на нашата љубов, крај на мојот живот.

Прочитајте повеќе