Со насмевка на лицето го пишувам овој текст. Со насмевка почнав да верувам во чуда, а се случи најголемото - веќе не си дел од мене, од мојот живот и она најважното - не си дел од моето срце. Веќе не се будам со помислата каде си, веќе не заспивам со прашањето ”Кога ќе бидеш мој?”
Веќе не плачам, од моите очи веќе не се гледа тага и огорченост, се гледа нова надеж и верба во љубовта. Повеќе не постиш во мене и се надевам дека никогаш повеќе нема да се најдеш таму. Најдов лек за болката која ми ја нанесе. За среќа се појави човекот кој можеби ќе ми покаже што е љубов, онака како што не можеше ти, а јас толку ти ја давав. Веќе не си воздишка, не си насмевка моја, не си моја секојдневна мисла. Мислев дека си многу подобар, мислев дека те знам толку време, но убаво рекле старите... волк во јагнеска кожа. Се уште никој не ми верува дека си ѓубре кој не заслужуваше ниту една моја солза, ѓубре кое не заслужуваже ни минута од моето внимание, ти си човек кој не заслужуваше ниту една моја мислам.. Ти си никој. Можеби сурово ќе звучи ова што ќе го кажам, ама сега се срамам да се сетам дека 2 години залудно потрошив... Секогас велев дека никогаш нема да се каам што те сакам, а го правам токму тоа. Никогаш повеќе нема да бидам тука за тебе, затоа што пак ти понудив помош, а ти сега пак не ме ни погледнуваш, па и се срамиш. Јас треба за се да се срамам, а и највеќе од тоа што пак ти подадов рака кога требаше да пресечам и да те оставам да се нервираш и да ми раскажуваш за твоите проблеми, затоа што и јас ги имам, но ти немаш уво за нив... Не си отиде од ова срце, јас те избркав... знам дека оној за кого е наменето писмово ќе се препознае и уште еднас знај... Умре во мене сè што е убаво за тебе!

Прочитајте повеќе