Бура. Дожд. Грмотевици. Силен ветер кој некаде во далечината ги носи зборовите на едно срце. Далеку, до едно непристапно срце кое повторно ги враќа назад. И така секогаш во круг. Се до моментот кога бурата стивнува, кога ветерот се смирува. И некаде од далечината носи звуци на една прекрасна љубов. Тогаш и срцето стивнува, запира. Го снемува. Немо ја слуша прекрасната љубовна песна и се соживува со неа. Ја зема во себе и ја носи понатаму, но таа повторно не е примена. Сонцето заблистува. Облаците полека исчезнуваат. Небото останува празно. Полека се испишуваат зборовите на вљубеното срце на празната сина, небесна маса, но една рака полека ги брише. Еден човек кој не сака да ги прочита тие прекрасни зборови ниту пак да ги прими во своето срце кое долго време бега од љубовта. Но срцето е упорно. Со сите сили се обидува да внесе малку розово во многу црно, но тоа е залудно. Вратите полека се затвораат пред него. Ги губи сите сили. Останува само. Темнина и тага го обвиваат секое негово катче исполнето со љубов. Животот полека згаснува во него. Згаснува и животот на една вљубена душа која живееше чекајќи ја љубовта која за жал никогаш не ни ја доби. Згасна животот на една невина девојка која барајќи љубов, умре од љубов.

Прочитајте повеќе