Те сакав порано во минатото... Велев дека без тебе не можам да живеам, а можеби и беше така. Сакав да бидам поштојано со тебе, да те гледам чешто, моите погледи да се сретнуваат со твоите прекрасни црни заводливи очи. Те сакав, да, вистински те сакав. И премногу долго можеби. Беа тоа четири незаборавни години, а можеби и повеќе. Беше мојата прва љубов и така ќе се сеќавам на тебе. Прво бев храбра и кога ќе ме прашаа дали те сакам, велев не, но подоцна... ја снема храброста и без да бидам велев дека те сакам тебе.   Знаеш ли? Бев спремна на сè за твојата љубов, можев да направам се што ќе посакав. И знај не се каам за ништо, а и нема да се каам, најмалку би се каела за тоа што те сакав. Но тешко ми паѓа кога мислам на тебе, кога се сеќавам на минатото... Кога ќе помислам колку те сакав, а ти се однесуваше како ништо да не е важно, како човек без срце, мислеше дека си некој зашто поштоеше некоја која те сакаше. Не се грижеше за моите чувства, а не ги откриваше своите. Најмногу ме боли кога ќе се сетам на онаа година кога те сакав, а и ти го дозна тоа. Боли и тоа што ништо не признаваше... а и покрај се не успеавме да бидеме заедно. Но можеби ти не ме сакаше... Иако, длабоко во дното на мојата душа, чувствувам дека ме сакаш, но можеби и грешев, а вистината не ја знаеше никој, можеби ни ти самиот.
Се надевам ќе ја најдеш твојата вистинска љубов и со неа ќе бидеш среќен како што со мене не можеше. На иштото се надевам и за мене. Сакам да сватиш како ми беше мене, да сватиш, а ти како и јас да патиш. Но доволно е за минатото. А што се случува сега, што ќе се случи во иднина?
Те сакам ли се уште? Поштојано мислам на тебе, не велам не, но во моите мисли има мешто и за други, за разлика од времето кога таму имаше мешто само за тебе, сега ти не си оној единствениот. Се прашувам зошто? Што се случува? Успеав да те заборавам или?
Да, мора да е тоа. Сега не те сакам како некогаш. Но и не те мразам затоа што моето срце не знае да мрази, а и грев е да мразам некој кој некогаш ми бил се. И вистина, не те сакам повеќе, но чувствувам како да си ми влезен под кожа, а 4 години не се малку. Па сега си ти моја опсесија. Опсеија и ништо повеќе.
А знаеш? Време беше да те заборавам и да најдам друга жртва. А за тебе, нема повеќе да патам и да плачам. Можеби некогаш кога ќе се сетам на минатото, некоја солза ќе се слизне по моите образи, но знај тоа нема да биде солза од болка. Тоа ќе биде солза од жал, жал за минатото, за тоа што не успеавме да бидеме заедно.
За времето кога те сакав, а не за сегашноста, кога си само моја опсесија и кога не те сакам!

Прочитајте повеќе