Се случи и тоа. Ме пробуди ова утро и побара да слезам за да зборуваме. Ме опфати толку голема среќа која не се опишува.Застана пред мене ТИ-мојата среќа, мојата прва мислам наутро. Ми рече дека не сакаш да те мразам, но дека имаш девојка која ја сакаш и тоа е тоа. Само сакаш да продолжам да ти зборувам, да не те зачувам како спомен кој донесува болка. Толку работи сакав да ти кажам, за толку нешта сакав да те потсетам, за толку нешта сакав да ти префрлам. Но, не! Останав нема како да не знам да зборувам. Те гледав и не можев, а да не си речам, те сакам. Но пак ни збор не изустив. Само ти кажав да бидеш среќен и среќни да ти се сите денови понатаму, да си најуспешен бидејќи го заслужуваш и да си најсакан од сите на овој свет, онака како што те јас сакав. Ти ми го посака истото, но јас уште не разбирам. Како ми рече да сум среќна, кога мојата среќа го носи твоето име?! Како да те заборавам кога секоја мисла наутро е една, веќе 2 години... Каде си, каде изчезна? Оваа болка не може да биде поголема... иако ми е мило да си среќен. Ти кажав дека повеќе не те сакам и сега се прашувам каква беше таа сила да те погледнам и од мене да излезат зборовите, не те сакам, кога моето срце го говори спротивното? Како да те гледам со друга, кога моето срце плаче да биде со тебе? Како да те гледам како другар кога за мене си дел од моето срце, од мене? ТЕ САКАМ и покрај се. Ако немав храброст да ти го кажам тоа додека ми зборуваше, еве сега: ТЕ САКАМ највеќе на светот, од овде до бескрајот. Не заборавај дека секогаш ќе бидам овде за тебе, никогаш нема да бидеш ДРУГАР за мене. Но сепак, биди среќен, ме теши помислата дека секое утро се будиш со насмевка на лицето, иако е упатена кон друга.

Прочитајте повеќе