Одев полека, не обрнував внимание ниту на мене. Полека во мене се сè кршеше, се надевав дека ќе размислиш, ќе ми пружис шанса... не сакав да ми одлета најубавиот ангел. Ти ми беше сè... ти уште си ми се... но вечерта ја скрси магијата на совршенството. Бев сама и се прашував ЗОШТО? Зошто си толку суров? Се трудев да бидам весела како што ме знаеше... но болката беше посилна од мојата гордост. Во еден миг не можев да издржам и на моето лице почна да се тркала првин една солза, па две... повеќе болката не можеше да стои во моето срце... плачев, плацев за оној кој ми беше причина за да се смеам, за да се радувам. Не сакав да признаам дека ми ги скрши соништата, надежите... Полека настапуваше законот на наредниот ден, изминуваше полноќ. Колку ли само беше тажен тој полноќ, кога едноставно не сакав да си одам. Колку ми недостигаа одговорите на моите прашања... погрешни прашања во погрешно време. Знаев дека сè е готово... Сепак се прашував дали барем еднаш помисли како ми е мене, дека не ми е сеедно... се прашуваш ли како ми е секоја вечер кога те гледам со девојка ти? Се прашуваш ли дали сè беше прекрасно во мојот свет се додека не се појави ти? Ќе се потполни ли празнината што ја создаде со твојата ”искреност”. Знаеш ли со колкава мака се трудам да не покажам дека ми недостигаш, дека ми требаш. Седам насмеана, се радувам, а во себе носам тага, неизмерна тага. И иако не си во темите на разговорите со другите, те носам во срцето, во душата, во мислите. И сите веруваат дека не те сакам, а само јас ја знам вистината. Кога тие би знаеле дека се уште те сакам, дека не сум среќна како што мислат, дека нема ни трага од лажните насмевки. Вистината е дека те сакам, дека ме болат спомените, оние мали, за за мене презначајни моменти со тебе… Дојди гушни ме... за да знам дека си тука, до мене. Подари ми љубов, можност, еден бакнеж, зарем многу барам? Спомените помешани со една балада премногу болат… Јас секогаш ќе се сеќавам на една прекрасна вечер, датум кој веројатно не го паметиш, 15 октомври, ден кога бев најсреќна и мислев дека ги дофатив ѕвездите. Уште малку ќе дојде и тој датум, а ти нема да знаеш дека јас тој ден ќе плачам, како што правам секоја вечер овие години… Ќе помине уште една претажна есен, а ти ќе бидеш далеку од мене. Ќе те сакам ЗАСЕКОГАШ, ЗАСЕКОГАШ... но нема да заборавам дека ти не ме сакаше НИКОГАШ, НИКОГАШ.

Прочитајте повеќе