Еве ноќта е присутна, падна темнината. Којзнае која е по ред откако си ги бришам солзите за тебе - изгубената љубов. За онаа во која ти го правеше она невозможното. Ми ги симна ѕвездите од небото и ми ја отвори вратата на воздишките и на среќата што пред тебе не ми беше познато. Направи многу работи за мене што зборот фала е премалку за тебе. Дотогаш не знаев што е тоа љубов. Како ангел од небесниот свет се појави и ме научи. Се појави и ми го откри тој нов свет исполнет со многу љубов и ми подари многу доживувања. Само ти го знаеше најкраткиот пат кој водеше до седмото небо и ме успиваше со волсебни зборови кои само ти знаеше така да ги изговориш. Тогаш бев најсреќната кукличка на овој свет. Но оваа вечер скришум излегов од дома за да те видам прегрнам, бакнам и да ти кажам колку те сакам. Минав низ темните улици на мрачната ноќ, магливо е сè, ѕвездите одвај се проѕират меѓу облаците. Само месечината ги осветлува улиците мрачни и само таа е мојот пријател во оваа тивка ноќ. Боса чекорам низ улиците, трчам, брзам да те пронајдам и извикам во овој доцен час колку те сакам. Јас чекорам тивко за да не разбудам некој со мисла дека некаде си сам исполнет со тага и бараш пријател за да разговараш и тежината од твоето срце да потоне до дното на морето. Мислев дека неможеж да заспиеш исто како и јас, дека тонеш во илјадници солзи на темната и страшна ноќ дека седиш некаде сам на улиците и очекуваш нешто... Тоа и беше така. Седеше на улицата, но не сам и не тонеше во морето од солзи, осаменост и тага тебе не ти требаше пријател. Ти леташе, а не тонеше, ти беше исполнет со прегратки бакнежи и нежни зборови, насмевките на онаа која седеше на моето место, онаа која е таму, а требаше да биде некаде далеку за моето место да биде слободно, зошто кој и да видам бескрајно заљубен помислувам на нас. Тогаш здивот ми запира, се скаменувам и се исцезнува од мене. Ме повреди, ме скрши, а незнаеше колку те сакам. Требаше да те удрам зошто зборот боли повеќе од еден шамар, но не го сторив тоа... дали затоа што те сакам или...?
Тихо испуштав воздиски, крици, ги триев насолзените очи не можев да поверувам. Во тој момент сето она што на толку чудесен нацин ми го доближи одеднаш го снема како да не било... како да не постоело... како ништо да не се случило, а сепак бевме мали делови слагалки кои бавно заљубено ја составуваа сликата на љубовта, бевме дел од судбините наши, но веќе сè се сруши сега птицата плаче, а таа кога плаце умира... Со дланката на уста, насолзени очи, исполнета со молк од тишината трчав нис улиците. Слушав чекори и тивки гласови, но се плашев да се свртам зошто знам требаше да те видам и да се соочам со уште една твоја измама. Еве додека сега пишувам ветувам дека ќе се потрудам да те заборавам, ветувам дека нема да плачам за тебе. Еј, злато мое некогашно, верувам дека кон патот на среќата сега тебе ќе те водат други, а засега друга и на сите нејзини постапки сети се и на некоја од моите и еднаш кажи и: Таа ме сакаше како тебе, можеби и повеќе, но таа требаше да биде сакана зошто го заслужуваше тоа... Не заборавај... и еднаш ќе почуствуваш што значи некој да те повреди и ти тогаш ќе се чувствуваш како што се чувствувам сега јас. Можеби и ќе се покаеш, но ќе биде доцна, многу доцна... Надежта умре... и еве за крај едно збогум зошто од надежта се умира...

Прочитајте повеќе