Еве ме, без тебе... Еве ме, уште еднаш се кршам. Солзиве не ми се утеха, барам утеха во зборовите. Се сеќавам кога прв пат ги здогледав тие црни очи полни со некаква мирна злоба. Замижав кога заедно со еден зрак на светлината што го напушташе небото кој засвети со последен црвен одблесок борејќи се со темнината, светлото од твојата веспа ме заслепи. Од силната светлина во позадина нејасно се гледаше човечка фигура. Кога се приближи очите ми се запреа на нешто необично убаво. Се ѕверев како бебче, кое сега дошло на свет и брза да види сé. Тогаш ги забележав тие црни бисери извадени од најголемите длабочини на океанот. Твоите црни очи. Тогаш се чудев како е можно со некој секој ден да седиш во клупа а да не ја забележиш таа убавина. Дали ја криеше досега? Дали јас бев слепа? Па сватив дека всушност овојпат гледав со срцето.
И како повторно да го живеам моментот кога под бледата месечина, уживајки во мелодичната романса ти изјавив љубов, таа вечер во самракот во кој не се гледа погледот на согласност. Тогаш твојот глас беше некако изгаснат и без топлина, тогаш во тој студен поглед ја видов онаа притаена желба за одмазда, онаа мирна злоба која плаши.
Сето тоа сега многу боли... И го гледам сиот мој живот, и сите мои години наназад и полека се убивам.
Седам во темна соба меѓу четири ѕида во која нема живот, а многу сакам да те видам. Сепак се што видов беше мојот ликот во огледалото што го држев в рака. Видов страшен лик на претсмртник. На прв поглед на моето лице се читаше грозната тајна, моите млади црти носеа отпечаток на некоја тажна милност, во мојот поглед се гледаа пропаднатите усилби и многуте измамени надежи! Мрачната ладнокрвност пред самоубиството на моево чело му даваше темно и болезливо бледило, горчливава насмевка ги отцртува тенките брчки на работ од устата, а лицево изразува помирување со судбината. Стравот што го чувствував гледајќи си го лицето ми го отргна погледот од огледалото и ја разгледувам темнава соба толку е темна што ни четирите ѕида не ги гледам. Кога очите ми се привикнаа на темнината видов дека собава освен четири ѕида нема ништо друго, дури нема ни врата. И таман се прасував: -Како дојдов тука? Забележав зрак светлина како се пробива од некаде, појдов кон него, и се разбудив. Било сон.
Сега го пишувам прошталното писмо. Го адресирам до мајка ми и го оставам на креветот каде седев, и излегов. Се качив на таванот, каде секогаш можев да бидам сама иако куќава е празна. Седнав крај прозорецот кој гледаше на улицата и го откачив жилетот кој го носев околу вратот, и... си го исеков зглобот. Ја видов крвта како се излива од вените како поток. Глетката беше тажна но не попуштив. Продолжив понатаму.
И го вдишувам последниот воздух. Го чувствувам твојот поглед, оној првиот, милиот прелеан во последните зраци на сонцето. Ја чувствувам твојата  прегратка, онаа првата, најнежната во студенилото на ветрот кој ме пронижи и ја исполни собава. Прозорецов беше отворен и последното на што сеќавам е кога со најмрачен вресок ја поздравив младата месечина. Во вресокот беа моите последни зборови „сеуште те...“

Прочитајте повеќе