Тагувам. Но дали е тоа она вистинско чувство? Не. Ова што го чувствувам е поболно, посилно. Чувствувам како моето срце се распарчува на 1000 делчиња. Како моето тело полека се распаѓа откако замина. Повеќе не можам да го издржам овој товар. Имам очи, а не гледам. Имам уши, а не слушам. Неможам да споредам кога е ден, а кога ноќ. Затоа што откога си отиде јас гледам само мрак. Можам да го слушнам само моево заљубено срце кое во секој човек го бара твојот лик и твојата насмевка. Останаа недокажани зборови за да ме измачуваат. Но не толку како твоите зборови. Зборовите кои ги кажа онаа проклета јулска ноќ. Онаа ноќ кога и небото од тага ги скри ѕвездите. Таа ноќ што буди немири во мене. Се сеќавам на твојот лик. На тој твој лицимерен поглед. Кукавички. Се прашувам: зар е можно животот да е толку суров и на толку груб начин да си поигра со нас? Но не единствениот кој си играше со мене беше ти. Зар е можно да е крај кога сè беше како рај? Тие очи, тие зборови, тие прекрасни ноќи поминати на плажа каде што немаше никој друг освен нас двајца и малите ѕвездицки кои заедно со месечината го осветлуваа блесокот на езерото и ги милуваа нашите усни. Но, сето тоа исчезна онаа ноќ. Тогаш ги немаше ни ѕвездите, а месечината беше на половина. Да, таа половина беше мојата љубов кон тебе,а твојата ја немаше. Беше некаде далеку загубена. Таа ноќ ни месечината не беше целосна. Останувам и понатаму глува и слепа со надеш дека некој ден ќе се врати и другата половина од месечината и дека се ќе биде како некогаш. Дека и ти ќе го пронајдеш твоето место покрај мене. А дотогаш го молам Господ да ти ги врати очите кои ти ги зема онаа вечер кога ме изневери. Кога место мене твоите очи видоа друга личност. Врати се или пак врати го времето назад. Имам многу повеќе да ти дадам од неа. А сега збогум и те молам сети се барем на оној мал дел од нашите животи. На оној дел каде што јас и ти сме заедно.

Прочитајте повеќе