Повторно те губам, пак се отвара стара рана на моето младо заљубено срце. И еве уште еднаш стојам покрај тебе без глас, а ти со поглед полека ме кршиш како да сум цвет кој нема сила да му се спротистави на ветрот. Стојам и те гледам со моите насолзени очи, а ти немаш ни еден збор за утеха кој би го упатил кон мене. Немо те гледам, јас немам повеќе сила ни да ти прозборам, а со секој поглед на сјајот во твоите очи потонувам во бездна. И тогаш повеќе те нема. Замина без ниеден збор, а секоја моја мисла повторно за тебе ме врзува. Не сега никој неможе да свати зошто не живеам повеќе со надежта во моето срце дека некогаш ќе најдеме сили за да простиме и да заборавиме на сè што си згрешивме еден на друг. Неможам да ја осветлам празнината, темнината што ги зароби моите очи и што го прекрива нивниот сјај што искреше кога ќе те погледнев… Но моето срце и понатаму се бори не дозволува да згасне жарчето што тлее длабоко во мене, не дозволува да избледи љубовта, а мојата душа посакува времето да застане во оној миг кога најмногу те посакував и те чувствував во моето срце, кога бев твоето злато за кое би го дал и сопствениот живот. Но што повеќе време поминува помислувам дали ќе е подобро да продолжам да те сакам, безнадежно, да безнадежно иако знам дека сеуште сум твојата малечка што ја сакаш и ќе те сака засекогаш како првиот ден. Останувам со таа мисла бидејќи сите спомени ме враќат на оној ден, сликите наши ме потсеќаат на минатото, а кога те сонувам те сонувам тебе и твојата тврдоглавост, те сонувам во оној миг кога стоев ранливо пред тебе без трошка храброст да те погледнам, те сонувам кога ги изговори твоите последни зборови кои ставија крај на нашите соништа. Твоите зборови засекогаш ќе носат болка бидејќи се врежани во моето срце. Болката ја чувствувам зошто те нема до мене, блиску си а сепак далеку, многу далеку од мојата љубов и моето срце. А сега за крај полека ги затворам очите, помислувам на тебе, за последен пат се појавува твојот лик пред моите зелени очи, се појавува ликот на оној што го освои моето срце… Една солза се слева по мојот образ и тогаш сè што останува од мене е тишина, една празнина, спомен како сенка во твоето осамено срце...

Прочитајте повеќе