Времето е како река која брзо тече по својот тек. Како брз зајак што сака да стигне прв на целта, но таа е се подалеку и подалеку. Годините поминуваат како 1 секунда од нашиот живот. Додека да трепнеш ти веќе си наполнил 18 години и еден дел од животот поминал.
Како вчера да имав 15 години кога те запознав и кога лудо се вљубив во тебе. Кога живеев само за тебе и кога ти ми беше се. Тогаш кога ќе те видев затреперував, во стомакот ми летаа пеперутки, не знаев каде се наоѓам, како се викам... денес по долго време повторно се почувствував така. Повторно те видов по долго време. И сеуште беше иститот. Не беше ни малку променет. Сеуште ја имаше онаа волшебна насмевка со која ме освои. Мојата љубов кон тебе сеуште тлееше. Длабоко во себе те сакав како и првиот ден кога те запознав. Ти се приближив, претставив. Сакав да видам дали ќе се сетиш на мене. Се разбира, се сети. Ме праша како сум, што правам во животот. Ми кажа дека сеуште сум истата таа која ја запозна пред 5 години, мала, слатка, убава. Ти се насмевнав и ти мене. И ја те прашав што правиш во животот, дали си добар, што се случило оние години додека бевме разделени, дали си со некоја... одговорот беше да. Ми рече дека веќе 2 години имаш девојка, дека многу ја сакаш и дека си среќен со неа. Тогаш сите мои соништа се скршија. Надежта дека повторно ќе бидам со тебе исчезна. Со сили се обидував да ги зачувам солзите во мене. Му се насмевнав благо иако попрво би ги пуштила солзите да течат отколку да ја имам таа насмевка на лицето. Виде дека не ми е сеедно што си со друга, го забележа тоа, знам. Ме праша дали и јас сум со некого, но му одговорив дека сеуште не сум го открила оној вистинскиот кој искрено ќе го сакам и со кој вистински ќе бидам среќна. И потоа дојде таа, неговата девојка. Признавам, беше многу поубава и поатрактивна од мене, но нејзиниот однос беше ладен. Како сакаше да докаже дека е нејзин и само нејзин. Тоа не ми се допадна. Се запознав со неа и реков дека морам да одам. Ми рече дека повторно ќе се видиме, а може и да одиме некаде заедно на кафе, да бидеме малку заедно, едноставно да поразговараме за нашите животни патишта. Прифатив, се збогувавме и тргнав. Солзите почнаа сами да се тркалаат по моето лице. Не сакав. Не сакав да плачам за некој недостижен за мене. Знам дека солзите нема да ми помогнат да бидам со него. Знам дека залудно плачам, но солзите не можам да ги сопрам. Ох, колку би сакала да сум со него. Пак да сум во неговата прегратка. Пак да го бакнувам, милувам. Никогаш не знаев дека љубовта може да биде толку голема и силна. Дека може да опстои толку долго време.
Неколку дена го немав видено. Насекаде го барав неговиот мил поглед, но него го немаше. Најпосле го видов. Од ден на ден беше поубав и поубав. Ме виде, се поздравивме и ме покани на кафе. Отидовме до најблискиот кафич, седнавме и порачавме. Се смеевме, раговаравме и времето брзо помина. Почна да се стемнува и решивме да тргнеме. Се прошетавме по кејот каде што немаше многу народ. Само по неколку двојки кои изгледаа толку среќно и заљубено. Ги гледав и посакував и со нас да биде така. И двајцата замолчавме. Секој одлета со своите мисли. Седнавме на една клупа за малку да го почувствуваме свежиот пролетен ветер. По некое време ги осетив неговите усни врз моите. Срцето почна посилно да ми чука... сонот конечно стана реалност.

Прочитајте повеќе