Bо очите повеќе го нема оној сјај. Сега погледот ми го заматува солзата, бисерна, пролеана за тебе. Сама со своите солзи ја слушав тишината која ме обвиткуваше во таа тивка, мрачна нок. Таа ноќ беше мрачна како мојот живот кој немаше смисла. Моето срце поделено на две, сеуште не можеше да се помири со суровата реалност. Вистината болеше повеќе отколку лагата. Душава беше како штотуку запалена шума. Наоколу само пепел и црнило. А во мојата глава се беше измешано. Сеќавањата беа ставени во часа и цело време мојот очај ги промешувасе за да не се наталожат на дното на скршеното, крваво срце. Додека ги слушав звуците на старото пиано кои ме носеа во совршениот свет, надвор заврна. Излегов на дождот. Изгледа не плачев сама. После се Господ ги слушна моите молитви, но не одговори на нив, туку ми прати утеха за да не бидам сама. Иако знаев дека еднаш дождот ќе мора да престане, а силната болка во срцево ке трае засекогаш. Од тебе за спомен ми остана само свенатата ружа која некогаш беше подарена со љубов. Сега беше со мене на дождот. Капките врз неа како да сакаа да и дадат живот, но не успеваа. Жешките солзи непрекинато течеа. Можеби по тоа се разликуваа од ладните капки дожд... И по толку време не те преболев. Сеуште на сон ми се појавуваа тие плави очи и гледаа право во мене. Така требаше да биде. Велат ништо не е вечно. Но овде грешат. Јас со цело срце и душа вечно ќе те сакам!

Прочитајте повеќе