Луѓе сме грешиме, но нели треба да учиме од грешките и да не ги повторуваме... Имаме мани, но кој ги нема... Ти сакаше најсилно што може да се сака, беше повредена како и сите. Во еден момент цел свет ти е убав и среќна си што постоиш, а во друг момент тој свет се руши и гледаш како сите соништа, сите убави моменти и надежи паѓаат, а ти само стоиш и не можеш да направиш ништо за да биде подобро. Кога после тој свет ќе изградиш нов со друга личност се плашиш пак да не страдаш, а страдаш секој пат кога ќе се сетиш на оној прв свет во кој си ја влеала сета надеж, оној свет во кој имало љубов, прва љубов. Ќе поминат години и години и секогаш кога ќе се сетиш на онаа прва љубов ќе почувствувас дека не згаснала, тлее, а не умира. Секое потсетување на таа љубов ќе ти се кине срцето, ќе посакаш да го вратиш времето назад, да ги поправиш грешките, да ја вратиш среќата која некогаш си ја чувствувала и си ја имала. Но, веќе е доцна мораш да живееш со тие грески и да разбереш дека ништо не можеш да вратиш! Ти останува само остатокот од животот, кој е еден и ти е даден да го исполниш со среќа. Ќе најдеш лицност која ти знаци, но не доволно и ќе сфатиш дека си испуштила од раце нешто што одговара за своите постапки во животот, па макар и да се погрешни!

Прочитајте повеќе