Лежам сред ноќ во креветот и се џарам во таванот обидувајќи се да ги одбијам мислите од чуствата. Обидувајќи се да одгатнам што мислам, а не чувствувам и што чувствувам, а не мислам. Обидувајќи се да расчистам сама со себе, мислите се туркаа која попрво да излезе од главата и ме вратија назад...

Назад во ноќта каде нашето пријателство кое се темелеше на меѓусебна подршка се стремеше кон нешто поголемо, повозвишено. Студот на таа ноемвриска ноќ ни се вовлекуваше во облеката и ја замрзнуваше нашата кожа сè до мигот кога испари и на двајцата ни стана жешко. Низ главата во тој миг ми поминуваа илјада мисли, срцето ми удираше како лудо и заглушувачки татнеше во моите уши, а стомакот ми се превртуваше како тапанот на машината за перење заглавена на програмата за центрифуга. Очигледно се плашевме да си откриеме еден на друг што навистина чуствуваме. Тој се плашеше од својот страв, а јас од својата несигурност. И двајцата понесени од меланхонијата на ноќта сфативме дека тоа е она кое сме го барале. Повеќе не ни беа потребни зборовите за да се разбираме. Мене сосема ми беше доволен неговиот поглед исполнет со надеж и верба во љубовта, доволна беше неговата прегратка во која се чувствував заштитена од целиот свет, од сите болки и страдања. Срцето лудачки ми тупотеше. Отчукувањата се преселија во ушите и ме направија глува пред неговите зборови, а грлото ме стегаше. Се расплакав затоа што конечно сфатив што е тоа безусловна љубов. Безусловна љубов не е само примање, нејзината љубов е во препуштањето. Најпосле најдов човек кој е во состојба да сака и кој можев да го сакам до крајот на животот. Осум, девет, десет... Не броев, слушав како поминуваат часовите. Се вратив дома доцна и долго бдеев покрај прозорецот, чувствував сонот доаѓа а моето срце блика.

Сфатив дека да се сретнеме значеше да се најдеме. Во тој таинствен момент, нашите раце се допреа, згаснаа. Кога нашите души се видоа, се препознаа една со друга и цврсто се прегрнаа.

Прочитајте повеќе