Животот понекогаш е суров, а понекогаш е убав. Сепак мора да го живееме со или без љубов. Едни плачат за невозвратената љубов а други за изгубената. Но, надежта треба да влече кон напред, да го исполнува секое живо суштество до максимум .Во најдлабоките делови во душата на една обична патничка постоеше надеж. Надеж дека еден ден ќе ја врати љубовта иако знаеше дека таа љубов е недостижна ,недопирлива, далечна. Но исто така знаеше дека тоа е нејзиниот сон, нејзината среќа. Со вербата во себе таа ја поврати љубовта на едно црно момче кое ја научи да љуби, но што се случи ,тој не беше ист како порано. Во него немаше останато ни дел од она момче кое што таа го запозна. Ја немаше онаа слатка насмевка на неговите усни, го немаше сјајот во неговите очи, ја немаше романтиката. Ништо! И тогаш свати дека тоа не е она што таа го бараше, но не и преостана ништо друго освен да продолжи да се надева. Но една вечер...  Една вечер таа го виде со друга. Тие се држеа за рака, а таа со насолзени очи ги гледаше оддалеку. И додека тие се губеа во мракот, во неа згасна и последната надеж дека тој пак ќе се врати со неа.

Прочитајте повеќе