Сè започна со еден срамежлив поглед длабоко вперен во моите очи. Сè започна со едно трпеливо „Здраво“ тивко изронато од твоите усни. Се започна во таа далечна зима кога за прв пат ги напиша нашите имиња во длабокиот снег. Ми ги топлеше дланките премрзнати од студот и... се разгоре оган во мене. Силно ме прегрна, следеше бакнеж кој никогаш нема да го заборавам. Се чувствував како срца, треперев и не верував. Длабоко во себе си велев: „Не, не е тоа љубов“. А, копнеев по неа. Копнеев по нежност и топлина, по искреност и разбирање. Ми требаше некој кој ќе ме сака и ќе ми дарува љунов и убавина. И тогаш, одеднаш со појави блесок во мојата зачадена темнина, ти ми подаде рака. Ти ме однесе до врвот на среќата. Со тебе заборавив на лагите, заборавив на тагата која ми беше другарка пред да те сретнам тебе. Ти верував знај, а мислев нема да можам. Мислев дека и ти си еден од оние кои со задоволство ги кршат срцата на девојките. Мислев дека ти си уште еден фраер кој изневерува и гази сè што е љубов. И не ги очекував од тебе тие два волшебни збора. А ти едноставно само ми рече: „те сакам“ со насмевка на лицето длабоко од срце, искрено и чисто како капка роса. Ти ми стана опсесија, цел за која живеам. Само тебе ти се радувам, а се останато презирам. Во соништата мој си присутен, почнав и на јаве да те сонувам. Твојата љубов ме опушта, ме исполнува со храброст да љубам, да верувам дека постои љубов.
Ти си насмевка на усните мои, ти си солза на очите мои, ти си небо прекриено со рози. Те сакам бескрајно, длабоко, силно зашто ти... ти си ми се!
За најслаткото „бебенце“ што најмногу го сакам и што не можам да живеам без него!

Прочитајте повеќе