И неможам веќе, немам сила јас, а така би викнала на глас: Даре те сакам! Милслите ме водат кон тебе на тоа како би било да сме заедно на твојот поглед насочен кон моите усни, на твојата насмевка на моите шеги, на тоа како треперам кога ќе ме допрат твоите најубави раце, на твоите „пријателски“ бакнежи на моето лице, со преплетот на нашите раце се будат чувства и желби за страст, возбуда, се разгорува жарта и дивее пламен. Да ги немав сите овие чувства во мене кој излегуваат на површина ти ќе беше само еден најобичен freak со кого ни збор не би  разменила. Како што беше и во прва година, сам, без друштво во школо, осамен, со див поглед кој излегуваше од тие очи кој беа желни за љубов, за пријателство, за некој збор, па макар по грешка дофрлен од страна. Сега кога имаш сè го искористи тоа максимално, па сега ти е посветено премногу внимание и стануваш вообразен, дигнат, недопирлив, а само со еден збор човек може да ти ја оголи душата, само во една секунда може да ти се сруши сето тоа што јас го изградив на тебе и за тебе, но не со цел да станеш безчувствително суштество кое живее од денес за утре. Сега тебе ти е лесно кога се зема од мене и тргна по патот кон неповрат и ме остави зад тебе, многу зад себе. Порано имаше чисти и вистински насмевки, а сега се е само глума, сега се е толку лажно и со сила сето тоа е многу очигледно  додека се правиме дека се е во ред, а се околу нас се распаѓа. Ги нема веќе оние невини детски лица, сега има само желба, голема желба за моќ, за престиж, за популарност, копнеж за нешта со кои повеќе се истакнуваш, повеќе си впечатлив сите се под тебе и твој е цел свет. Кога се искачи до врвот како ти сега, кога немаш веќе каде, кога нема веќе горе, кога на славата и доаѓа крај тогаш паѓаш во бездна без крај. Но позитивно тогаш е тоа што полека си одат оние заблуди во кои си живеел, мозокот ти се избиструва, се наоѓаш самиот себеси и сваќаш дека си никој и ништо, немаш веќе конкуренција зошто си пропалица а ќе ме бараш мене тоа сигурно знам во твоите сеќавања, во твоето бурно минато можеби јас нема да бидам нешто големо, но сигурно нема да бидам толку мало и бедно како тебе, како твојот крај. Јас пак ќе бидам тука за тебе, побарај ме кога ќе посакаш да ти се вратат детските дни на чисти и невини душички тогаш кога и да посакаше ти цел свет ќе ти го ставев пред нозе, но не ти не сакаше ништо мое, ништо од мене ги избра оние што знаеа само да земаат, а ништо да даваат, можеби затоа што немаа што да ти дадат, ништо во нивните срца, ништо во нивните души само она физички што го имаат ти го даваа, а ти се задоволуваше со тоа, со тие ронки, за една вечер, а потоа пак и пак, цело време во монотонија, ништо ново само навлегуваш во потежок и полош филм од кој забораваш за реалноста, а таа е толку сурова, толку бедна што послатка ти е фантазијата во која живееш. А сега кога гледаш како изгледа реалноста, живеј си го животот до крај во неа, чесно и без фантазии потруди се надокнади барем мал дел од она изгубеното во заблуда. Овде, сега, во моментов ќе престанам да пишувам за тебе зошто не си вреден толку за да се трошам на тебе. Се надевам дека ќе заминеш од мене како ветар кој ги носи сувите лисја, како морето кој го брише трагот од песокот, како боја на стара избледена кошула и ќе се појави некој создаден за мене како што доаѓа после многу, многу лоша бура.

Прочитајте повеќе