И додека нежно ме бакнуваше, снегулките ја цртаа патека на љубовата, патека по која јас те водев, а ти се плашеше да зачекориш. Љубовта ми помагаше! Ѕвездите светеа таа зима во насите очи, јас & ти прегрнати, насекаде бакнези, среќа, љубов... Незнаев дали сонувам, или таа зима сепак е волшебна... Тој 20 ноември, најсреќната Нова 2008 Година, 14 јануари... Ангелу, конечно слета во моите прегратки, самиот си ги скрати крилата за да можеш да останес крај мене... Твоите бакнежи, твоите допири... секоја твоја порака, секој твој збор, секоја твоја постапка во мене оставаа трага. А ти се повеќе и повеќе се заљубуваше во мене, имав сè што посакав таа зима... Бев среќна како никогаш до тогаш, ти беше Ангел во чии прегратки ги сонував најубавите соништа, од твоите усни го вкусив најслаткиот мед, твоите очи и нивниот сјај ме правеа толку среќна, а твоите прегратки беа топли и секогаш широко отворени за мене... Еве го повторно 20 Ноември... Јас сеуште ги чувствувам твоите бакнежи на мене. Дали и оваа зима Ангелу ќе ми ја направиш волшебна? Ќе продолжиме ли по патеката на љубовта? Те сакам Ангелу...

Прочитајте повеќе