Се прашувам како да започнам... Дали длабоко во себе да чуствувам радост за сите убави моменти поминати со тебе или тага, тага затоа што те изгубив... Премногу рано... Се сеќавам на тие најубави очи со посебен сјај, на таа прекрасна насмевка. Се сеќавам на тоа добро срце што ги восхитуваше сите. Ти беше нешто посебно. Длабоко во себе имаше нешто што другите го немаа... Се сеќавам на тој ден кога те запознав... Здраво... се викам Мече-Марти... првите зборови што ги слусав од тебе... Нешто во мене затрепери. Си мислев те познавам цела вечност. Од тој ден станавме многу добри другари. Немаше нешто што незнаев за тебе и обратно. Се сеќавам на сите шали, смеи, радости, тага и солзи. Дури и кога ми беше најстешко секогаш беше тука за мене без разлика на сè. Ти знаеше да ме насмееш и да ме расплачеш. Имаше и такви денови кога бевме лути еден на друг. Тие денови не бев таа старата. На еден дел длабоко во мене силно му недостигаше, нешто ме прогонуваше. Не можевме еден без друг, си бевме потребни како брат и сестра - неразделни... Но лутината брзо ни помина. Сега те загубив засекогаш. Се сеќавам на таа проклета вечер, на тие зборови кога ги слуснав: Мече почина... солзите не престаанаа да течат, болката убиваше. Несакав да помислам дека е вистина. Ти, ти, зошто баш ти тоа моараше да го направиш? Премногу прашања, а нема одговори. Остави тага, солзи, осаменост. Ноќи што траат како вечност чекајќи да дојде нов ден со надеж дека и ти ќе дојдеш со него. Како што се губеше сонцето така те загубив и тебе. Но сонцето ќе се појави пак, а ти...? Секогаш ќе те чувам таму каде што никој и ништо нема да ме спречи да те заборавам... Таму каде што беше уште првиот ден кога те видов... Длабоко во моето срце... R.I.P. МЕ4Е

Прочитајте повеќе