Велат дека љубовта не може да се почувствува. Не се објаснува, дека е скриена во дното на океанот наречен срце... лежи таму и создава бранови на среќа или на тага во душата. Дали во моето срце лежи ковчегот на љубовта, заклучен, а клучот го има твоето име... Сакав порано, не е истото како сега што го чувствувам за тебе, но сепак по некоја чудна логика сеуште неможам да заспијам без да помислам на тебе, ниту да се разбудам, а да не се прашам... каде си, со кого си, што правиш, дали барем за момент помислуваш на мене? Зошто денот не ми започнува без тебе... одамна те немам убаво видено, само онака на минување, и ми кажуваш здраво кое иако многу ми знаци и многу ме повредува. Само кога ќе се сетам дека некогаш бевме заедно, далеку од погледите на другите. Дека се гушкавме, делевме прекрасни моменти заедно, ме осипуваше со бакнежи за кои помислувам дека беа лага... пат за да си го постигнеш она што го сакаш, но не успеа да го најдеш кај мене. Сепак се трудам да верувам дека ова е сон и дека добрата вила ќе се појави секој момент, ќе ме помилува со нејзините самовилски коси, ќе ме разбуди и со волшебното стапче ќе ме врати во деновите кога лебдев со самата помислам на тебе... Но тоа е само надеш, а јас сакам да престанам да се надевам затоа што тоа ми носи само болка, проклета болка и надеж кон нешто невозможно... Сега ми останува само прашањето длабоко во срцево... љубов ли е ова најмил мој?

Прочитајте повеќе