Секогаш на еден начин ќе постоиш во мене. Не, не се каам за тоа што бев со тебе, да се вратам во времето пак би го сторила истото, само овој пат повеќе би се потрудила да те задржам. Знам дека е крај, а пак се надевам. И кога и да те видам бура од емоции надоаѓа во мене. И пак ги слушам истите вечни песни што ме потсекаат на нас. И пак одам на истите места, нашите места. Но не е исто и никогаш нема да биде. Свесна сум за сите твои недостатоци, но пак ме раниш каде што најмногу боли само со поглед, само со песна. Дали е можно да има толку луќе околу мене, а јас да сум осамена? Дали е можно сите да се подобри од тебе, а никој како тебе? Дали е можно уште да те сакам? Ех, да ме сакаше барем малку, да знаев дека и тебе те боли, немаше да ми биде олку криво, само да знам дека ти значев... Ме отфрли од себе на неубав нацин, без збор, кукавички. Треба да те заборавам, а не можам, едноставно постојат премногу неста којшто ме потсеќаат на тебе, премногу спомени. Дознав дека ме мразиш, само незнам зошто, јас треба да те мразам тебе. Сега уживај, а еден ден ќе ме бараш и ќе ме молиш, знам, ама тогаш ќе е касно, многу касно...
И за крај: Ти благодарам што ме направи посилна од кога и да е, ти благодарам за секој лош збор, за секоја кажана лага за мене, ти благодарам што ми ги отвори очите за да видам кој си навистина, што ме научи да губам, да знам да победувам и љубам. Но пред се ти благодарам што исчезна од мојот живот...!

Прочитајте повеќе