Беда, очај, бес, тага, безизлез... беа работите кои таа ги чувствуваше. Имаше голема душа, а сепак беше изгубена во просторот и времето, беше изгубена помегу јавето и сонот. Девојчето со скршена насмевка и неверојатна животна приказна која не и дозволуваше да се радува на мали нешта и не и дозволуваше да верува во победи. Таа беше преубава кукличка со ледена насмевка која живееше во сенка на сопствениот живот поразена од времето. Всушност, нејзината улога на марионета беше предизвик за сите бедници кои се фалеа мислејќи дека ја добиле најскапата играчка - нејзиното срце! Но тие не знаеа дека таа сакаше! Сакасе со целата силина на своето скаменето срце и изгубена душа која талкаше низ времето барајќи спокојство. Таа беше совршенство на природата кое уриваше сонови, а немаше сила да го оствари својот сон. Таа имаше само еден сон, да биде со него! Тој беше нејзин воздух, нејзина храна, нејзина најголема болка, нејзин сон и причина за живот. Неа ја плашеше секое поклопување на стрелките зошто знаеше дека нејзиното време поминува, а копнежот по тие усни се зголемува. Таа беше матно привидение на болната вистина дека љубовта сепак не постои и тоа и создаваше вртелешка во главата. А тој, нејзиното второ јас, беше немирен привид за поимот забава. Тој беше неосуден убиец на многу соништа, тој беше олицетворение не она што претставуваше добар живот. Тој имаше сè, но немаше срце! И додека таа го градеше сопствениот заборав, тој немаше храброст да ја погледне во очи и да ја спречи судбината да ја прегази. Тие беа совршенство кое можесе да постои и да трае, смеејќи и се на бедната судбина за нејзините зли намери.

Прочитајте повеќе