Детството... ех тоа е времето во кое мечтаам да се вратам! Време во кое играта и смеата беа секојдневни, бев толку задоволна... се беше толку розово, преполно со сни и копнеж бар за миг да ѕирнам во светот на возрасните. Тој изгледаше толку привлечен и возбудлив, просто авантура за која вреди да се ризикува. Прерано влегов во тие води, води кои ми го разбранија целиот живот потпомогнати од ветерот „љубов“. Да како цел свет да беше придвижен од таа сила, кој на почетокот беше розовиот блесок кој ми помогна да преминам од детските сни во светот во кој соништата се само соништа. Воедно тој блесок набрзо стана мрак кој ме повлече со себе се до дното на очајот, се до дното на бездната. Можеби доцна сватив дека местото и времето во кои се најдов беа само лош прототип на она каде што сакав да бидам. Кога ги видов одблизу сите банални работи кои се случуваа посакав да ги склопам очите и овој кошмар да заврши. Каде исчезна тој розов свет, каде исчезнаа сите надежи и очекувања? Се прашувам дали ги зеде со себе? Ти, да ти! Кршачот на сè што вредеше, кршачот на моето срце, кое сега е скршено на милиони парченца кои невозможно е да се состават. Доцна во ноќта помислувам дали ова ќе го направиш повторно со некое друго наивно девојче, кое ќе падне на твојот шарм и симнувањето ѕвеѕди, два-три слатки збора и цел живот каење, болка, очај и ништо повеќе. Тоа е единственото нешто кое го имам како спомен од тебе. Најпосле ти ме натера да го вкусам горчливиот опиум на љубовта, а дали навистина те сакав?! Незнам, можеби и не, сепак љубовта е проста именка, но со многу сложено значење, значење кое никогаш не го открив. Толку голем збор за толку мало срце. Ако како љубов се дефинира чувството кое го имав спрема тебе тогаш порадо сакам никогаш повеќе да не го почувствувам зошто колку и да е убаво, толку и е болно. Во животот само посакувам никогаш да не те сретнев зошто ти ме запозна со суровата неизбежна реалност и ми ја покажа другата страна на розовиот свет. Сега кога повеќе немам ништо и кога останав сама се прашувам... дали вредеше... дали вредеше ти за сите тие солзи, сите непроспиени ноќи, сите кажани зборови... ветувања... Можеби и тука е проблемот, нашата љубов ја засновавме на ветувања, празни, нереални и заслепени од сопствениот егоизам газевме сè пред себе немислејки дека нашата срека е туѓа несреќа. Изградивме свет во кој постоевме само ти и јас, но тој свет беше толку лажен што само еден искрен збор ќе беше доволен за да го разруши. Се лажевме себе, ги лажевме другите, дури и самите поверувавме во сопствените лаги. Вистината ја снема, а со неа заедно и светлината, денот, а остана само ноќ, глува и тивка... тишина која ме убива! Присебноста ја заменивме со пијанството. Бевме пијани од љубовта, лагите или едноставно од виното?! Па не е ни важно, важно е дека ниту еден од нас не беше трезен и доволно јак за да стави крај на сè, пред ова да отиде предалеку. Нашата приказна... Хм, таа не требаше никогаш да биде раскажана! Зошто сево ова е премногу за една млада девојка, но е само мал дел од еден голем сон, кој никогаш не се оствари. Љубовта ми ги отвори вратите кој возрасните, а ми ги затвори засекогаш во детството. Можеби сум возрасна, а можеби и не. Можеби ова е вистина, а можеби е напишано од чиста досада, можеби засекогаш ќе паметам дека бев твоја „мале4ка“, а можеби само ќе се свртам и заминам. Можеби сеуште те... а можеби веќе не е ни важно. Не повеке...!
За детето што ми значеше повеќе од сè...

Прочитајте повеќе