Шетав во паркот сама. Есенски ден. Се скарав со моите дома за некој си роденден. И не шетав само туку така, ја барав братучетка му Буба да и ја раскажам мојава мака. Ја барав насекаде, а ја немаше никаде. Си помислив - да се качам уште овде десно. И се искачив многу лесно.
Таму видов како седи едно момче на клупата стара, со на рацете потпрена глава, а преку нив му паднала косата. И одеднаш добив желба да седнам до него, незнам зошто, но мислев дека и тој бара некого. Се доближив до него. Го погледнав. Седнав. Ја подигна главата тој и одеднаш како да се случи некаков чуден спој. Ги видов најубавите очи плави што природата некогаш можела да ги направи. Можеби минута, можеби две, а можеби и половина час, без ниту еден збор нешто чудно се случуваше помеѓу нас. И потоа тој се насмевна и во очи ме погледна и прекина волшебниот миг. Јас се возбудив, станав и сакав да побегнам од тоа место ”не си оди, остани, ова не се случува многу често”. Го слушнав како вели и се вратив  седнав пак. Пртијатниот молк продолжи. Незнаев дека една таква тишина може да направи таква близина. И подоцна обичена разговор почнавме и кон граднот тргнавме. Тогаш панда договор ”Да се видиме пак”. Небото беше како неговите очи плави, а лисјата на дрвјата како неговите прамени палави. Секогаш кога ќе го слушнев неговиот глас, сè се смируваше, се се стишуваше, за мене нема спас. Се будев со неговата насмевка лесна. Еј, луѓе, животот ми е како песна. Минуваа денови, недели и којзнае колку време, додека се случи нешто што ќе ме соземе.
Кога првата заљубеност помина, сфатив дека нешто чудно се случува. Секогаш осамен беше, тој другари немаше, слободното време со мене го минуваше.
Час тажен, час весел, некогаш некоја нервоза го факаше и без ниту еден збор од кафичот си одеше, а утредента слушав ”извини нешто нервозен бев инаку така не ќе те напуштев”. И еднаш се решив. И по него тргнав. Да дознаам што се случува. Го следев така, задскриена и го видов во паркот во близина на клупата стара каде за прв пат ги виодв очите плави како нешто ужасно прави. Седнат до дрвото со шприцот во рака, јас тогаш сфатив колку е страшна неговата мака. А сплзите непрестајно течеа од очите бистри, од срцето крвави, а од големата тага срцево ми се преполови.
Ја гледав седната фигурата на тој што мислев дека ме сака, а очите сини, насмевката мила и кадриците палави сè се прели во шприцот во неговата рака. Возбуденоста, па потоа изгубеноста, среќата, па потоа тагата, сè беше однесено со виорот на дрогата. Тогаш ја сфатив вистината за младоста прерано помината.
Ме виде до него застаната и ја подигна главата, а во очите му беше собрана, мислам, од сиот свет тагата. И побегнав од тоа место, и трчав, и трчав се додека не ја изгубив снагата, а во мислит ми се вртеа само зборовите на другарките мои:  ”Зошто баш тој? Кој е вашиот спој?”- И не било тоа љубомора како што мислев јас, туку тие замене барале спас... И го видов одтогаш само еднаш. Друга девојка водеше за рака. Ја подигна главата и како молитва да ми прати ”не барај ништо од мене, мојот мир нема никогаш да се врати”.
Посакувам, тогаш, во мојата младос да имав толку сила и храброст колку и заљубеност. И посакувам тогаш да можев за него да се борам, и да му помогнам.
Но знам дека тој ќе најде начин да избега од судбината бедна, ако не за друго барем за насмевка моја една. Знам дека и него многу му значеа нашите заедно поминати дни, песните на гитара на нашата клупа стара.
Го победив искушението во имато на љубовта да не си ја упропастам младоста.
Се надевам дека ќе го најде својот рај и на пеколот во кој сега живее ќе му стави крај. Јас чекам... чекам... чекам... И се надевам...

Прочитајте повеќе