Беше едно време кога одеа. Се сакаа. Барем таа него. За него не сум баш сигурна. Таа него го сакаше повеке од сè. Ништо не и беше поважно од него. Но дојде и оној ден кога се скараа. Поминатите 2 месеци заедно беа рајска градина исполнета со рози. Но кога се скараа таа рајска градина се претвоти во трње, а секој трн во нејзина солза, солза излеана од нејзините очи за него. Тој ден таа ќе го памети како најлош кошмар. Од тогаш тој не ја погледнува, поминува покрај неа како таа да не постои. Ранета и со болка во очите таа го следеше во секој негов чекор, тој тоа го забележуваше, но неговото гордо срце не сакаше да го искаже тоа. Неговото студенило како да ја тераше да погледне во друг. Таа тоа го сакаше, но срцето не и го дозволуваше тоа. Можеби лошото однесување и студенилото што тој го искажуваше спрема неа ја натера сега нејзиното срце да биде исполнето со тага, да биде бесчувствително, но и полно со омраза према другите. Со ова заклучив дека таа повеќе нема да засака некој толку многу како што го сакаше него!!!

Прочитајте повеќе