Една девојка седеше на масата десно од влезот. Таму беше дојдена со своите пријатели. Тие се забавуваа и не обрнуваа внимание на нејзиното лошо расположение. На масата седеше сама, со своите мисли. Пред неа стоеше одамна испразнетото шише пиво. Всушност... стоеа повеќе празни шишиња пиво. Пепелникот на масата беше полн со пикавци. Не беше ни пијана, ни напушена. И беше само преку глава од луѓето што ја заебаваа цел живот. Немаше предрасуди, ги мразеше сите.
- Посегна по кутијата за цигари и ја отвори. Внатре стоеше само запалката, а таа немаше желба да побара цигара наоколу. Немаше желба за ништо. Сега и беше сеедно. Заборави на обидите за откажување од пушенето. Заборави на своите планови. Заборави на себе. Неподвижно гледаше во огледалото пред скалите кои водеа до салата. Го чекасе него. Човекот во кој толку ненадејно и силно се заљуби.
- Се надеваше дека ќе го види одразот на очите на саканиот во огледалото. За неа тие беа најубавите зелени очи во цел свет. Со погледот го бараше ликот на човекот кој што требаше да биде со неа таа вечер. Утрото се договорија. Тој и се насмеа и и вети дека ќе биде таму. Тој вети, а таа веруваше. Веруваше во него и во неговите намери. Го бараше во преполното место. Се загледуваше во секој сличен на него.
- Него го немаше. Него никогаш го немаше. Знаеше дека и сега нема да дојде, но сепак потајно го очекуваше. Се каеше за оние часови залудно поминати во подготовки за таа вечер. Се насмеа кога помисли колку беше возбудена пред неколку часа. Колку беше глупава. Какво дете беше. Постојано ги правеше истите грешки и никогаш не научи како функционира светот. Не сакаше да слуша и сега болеше.
- Таа го предвиде ова. Таа знаеше како ќе се одвиваат настаните. Ова и се имаше случено многупати претходно. Нејзината интуиција никогаш не ја лажеше. Знаеше дека сè ќе тргне наопаку. Секогаш тргнувало наопаку. Секогаш кога си даваше малку надеж.
- Тој беше ист како и сите други со кои што дотогаш беше. Секој ден наоѓаше свои начини за да ја повреди. Тој беше неодговорен, газеше по своите ветувана и не ги почитуваше жените. Таа го знаесе тоа. Таа го мразеше тоа. Таа ги мразеше мажите, а се заљуби во него. На почетокот и беа чудни нејзините чувства, но како се развиваа подлабоко нивните односи сфати дека нештата помеѓу нив мораа да завршат во нејзиниот кревет.
- Колку само посакуваше тој да е таму. Само за да го види, да го бакне, да води љубов со него, да го удри и на крај засекогаш да расчисти со него... да го убие можеби. Сите тие нешта минуваа низ нејзината глава додека во етерот одесе I don’t wanna miss a thing.
- Нарача уште едно пиво. Сеуште чекасе. Го набљудувасе секој што се симнуваше по скалите. Во сите наоѓаше нешто негово. Не знаеше што понатаму да направи. Бараше причина што ќе ја натера да го замрази неговото име засекогаш. Пронајде многу, а не прифати ниедна. Тој беше, сепак, убавиот дел од празнината на нејзиниот живот. Не можеше да го мрази човекот што некогаш толку го сакала... или го сака... ни таа не знаеше. Не можеше да дефинира дали е љубов, но не сакаше повеке ова да го
чувствува. Тие чувства и беа непознати, а таа се плашеше од сè што е непознато. Се плашеше од себе. Пресилно беше тоа во неа.
- Поцна да се расчистува гужвата. Усте малкумина останаа. Таа го допиваше последното пиво. Седмо по ред. Во тој момент веќе беше пијана. Побара цигара од нејзиниот пријател кој мораше да ја придрзи при стануването. Ја прегрна и и рече: „Нема повеке пиење за тебе“. Тоа го викаше секој пат кога таа беше во несвесна состојба и кога мораше да ја носи до дома.
- Пријателот ја сакаше. Неколку пати и кажа, но таа никогаш не поверува во тоа. Секогаш го исмеваше. Мислесе дека тој е само еден ограничен дух кој не разликува пријателска приврзаност од љубов. Сметаше дека е над него и дека нема потреба да се впушта во нешто за што подоцна би се каела. Трагичната вистина беше во тоа што тој бесе единствениот што некогаш се грижел за неа.
- Забавата заврши. Се упатија кон излезот. И таа го прегрна, веројатно затоа што морасе. Поцна да пее. Пиеше од тага и пееше од тага. Wish you were here. Таа и бесе омилена песна. Секогаш кога беше пијана ја пееше истата песна, само што овој пат таа се поистоветувасе со нејзината душевна состојба. Се потпре на рамото на пријателот и со болна насмевка му сепна: „За да биде се во ред еден од нас двајца треба да исчезне. Решив. Ќе го убијам!“
- Пријателот знаеше дека таа е лудо заљубена во човекот што тој не го поднесуваше. На нејзината изјава гледаше како на глупост, несвесно кажана од пијана будала. Тој знаесе дека таа никогаш не би го направила тоа што тој еднаш се обиде да го направи. Премногу добро ја познаваше за да поверува во нејзините намери, иако навистина сакаше да го види мртов човекот што му ја презема жената на неговиот живот. Ја врати дома.
- Таа ја заклуци вратата и се упати кон кујната. Го отвори фрижидерот и од таму извади уште едно пиво. Легна на каучот. Поцна да се навраќа на убавите моменти поминати со него. Се расплака. Долго време плачесе, а потоа се смири. Тој секогаш ја повредуваше и ја расплакуваше. Болеше дури и помислата на него.
- Се сврте кон ѕидот на кој беше закачена сликата што тој ја имасе нацртано. На сликата беше таа, замотана во нејзиниот цветен чаршав. Тој ја нацрта еднаш додека таа спиеше. Кога се разбуди беше одушевена од неговиот гест. Го бакна и му кажа дека тоа е најслаткото нешто што некој го направил за неа. Во тој момент одлучи сликата да ја закачи на највидното место во дневната соба. Сакаше да стои таму за цело време да ја потсеќа на него.
- Сега ја мразесе таа слика. Ја мразесе како што го мразесе и нејзиниот создавач. Ја мразеше зошто беше дел од него. Мразеше се поврзано со него... барем така мислеше во тој момент. Сакаше да се ослободи од неа. Го зема ножот и тргна да ја унисти. Ја крена раката спремна да замавне. Не можеше, не сакаше. Го фрли ножот и саркастично се насмевна. Не тргајќи го погледот од сликата прокоментира: „Најубав мој, па ти црташ толку убаво. Штета што ќе умреш.“ И потоа повторно се расплака.
- По извесно време на масата ја здогледа својата тетратка. Малку се подзамисли пред да ја земе. Ја отвори, скина лист и почна да му пишува писмо:
          „Каква е цената на бесмртноста? Никој не е целосен. Никој не е слободен. Со текот на времето дојдов до заклучок дека единствен начин да преживееме е еден од нас да умре. Во смртта ќе се ослободиме од товарот на минатото. Сите нешта се веќе завршени. Се е кажано. Некој од нас не смее да постои. Тоа е вистина. Јас сум сигурна во тоа. Верувам во таа вистина. Сигурна сум во мојот живот и во смртта што ќе дојде. Ја држам таа вистина толку колку што и таа ме држи мене. Јас имам право, јас имав секогаш право во врска со нас, јас се уште имам право... Живеев така, а можев да живеам и поинаку... Судбината ме осуди. Не сум сигурна дека сум жива, затоа што живеам како мртовец. Наскоро сè ќе биде готово...
                                                ТЕ САКАМ,
                                                               Засекогаш твоја“

- Го остави писмото на масата. Откако ќе ја заврши работата ќе види што ќе се случи со него. Така размислуваше таа вечер. Излезе на балконот.
Живееше на осумнаесетиот кат. Го купи овој стан затоа што ги сакаше височините. Погледна надоле. Сега ништо немаше значење и таа добро знаеше зошто. Седна на оградата. Имаше обичај да го прави тоа. Седна свртена кон балконската врата. Од внатре се наѕираше неговата слика. Повторно ја погледна. Се насмеа, овој пат искрено и смирено. Бесе среќна. Знаеше дека ја прави вистинската работа и проговори: „Љубов моја, ќе ми недостигаат твоите цртежи.“ Се навали кон надворешноста и ги отпусти рацете од оградата. Сепак таа беше онаа што требаше да умре. Никој не го слушна падот. Мртвото тело го забележаа по половина час.

Прочитајте повеќе