Ноќ е. Размислувам за тебе. Во глава ми се вртат сакакви идеи, некои луди идеи за нас. Толку си далеку од мене, но сепак блиску до моево срце. Во секој миг очекувам да се појавиш од некаде, да дојдеш тука, да бидеш крај мене. Знам дека и тоа ќе се случи, знам дека ќе дојдеш - го чувствувам тоа. Ги чувствувам твоите чекори како се приближуваат кон мене. Но сепак тебе те нема. Каде си оваа ноќ? Какво е ова чувство, оваа празнина што ја чувствувам во себе? Дали си ти тоа што ми недостасува да ја потполнам празнината која крвари во срцево? Но не, не можам да издржам. Овој немир ноќва мора да исчезне. Морам да излезам, не можам да преживеам затворена во оваа просторија. Да излезам и барем за миг да заборавам на тебе. А надвор е ладно. Душата полека почнува да ми се претвора во мраз. Пред мене ја гледам месечината која што ми го осветлува патот оваа ноќ. Со забрзани чекори одам по патеката која што не ми е позната. Дали е тоа патот кој ќе ме одведе до тебе? И во тој момент погледот за миг ми застана и пред мене се појави твојот лик. Така јасно пред мене беше ти. Незнам дали сонувам или ова е стварност. А сето тоа траесе кратко. Само штом трепнав пред мене немаше нисто друго освен темнина, а таму горе на небото јасниот бел круг на месечината. Срцево во мене силно затрепери и зачука. Со страв тргнав да се вратам дома. Незнам кога и како, но наеднаш се најдов на истото место кога размислував за тебе. Јас веке бев дома, а незнаев како стигнав до тука. Но едно нешто сигурно знам дека е така. Сфатив дека ликот кој се појави во темнината не беше ти - тоа беше месецината која си поигрува со мене. Небото ја почувствува мојата осаменост, а месечината сака да мислам на тебе и оваа вечер, да заспијам со мисла за твоите очи, да не ја заборавам твојата насмевка, да не го заборавам твојот лик.

Прочитајте повеќе